«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Շատ աշխույժ երեխա էր: Փոքրուց ըմբշամարտի է հաճախել: Շատ մեդալներ, գավաթներ և դիպլոմներ ունի: Պետերբուրգում ապրելու տարիներին տարատեսակ մրցումների է մասնակցել և միշտ առաջին հորիզոնականները զբաղեցրել: Բանակից վերադառնալուց հետո էլ ցանկանում էր ընդունվել Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտի ըմբշամարտի բաժին:

Իր տարիքի համեմատ շատ հասուն մտածելակերպ ուներ, մեծերի հետ էր շփվում, հարգանք ու սեր վայելում»,-«Փաստի» հետ զրույցում նշում է տիկին Սյուզաննան՝ Նարեկի մայրիկը: Նարեկը ծնունդով Վազգեն Սարգսյանի հայրենի Արարատ գյուղից է: Այստեղ է անցել նրա մանկությունը, դպրոց է հաճախել: Երբ հետաքրքրվում եմ՝ Նարեկն ունեցե՞լ է սիրելի առարկաներ, մայրիկն արձագանքում է՝ սիրելի առարկաների ցանկում էին ֆիզկուլտուրան, հայ գրականությունը, հայոց պատմությունը: «Առհասարակ, պատմողական առարկաների հանդեպ վերաբերմունքն այլ էր»:

Նարեկը հինգերորդ դասարանում էր սովորում, երբ ընտանիքը որոշում է կայացնում տեղափոխվել Սանկտ Պետերբուրգ: «Տարիներ շարունակ այնտեղ ենք ապրել: Նարեկս իր կամքով վերադարձավ Հայաստան՝ պետք է գնամ ծառայելու: Անկեղծ լինեմ՝ ոչ մեկս չէր ուզում, համաձայն չէինք իր որոշման հետ, ես էլ, ամուսինս էլ իրեն ասում էինք, որ Պետերբուրգում մնա: «Պետք է գնամ ու ծառայեմ, իմ ընկերներն ինձանից ինչո՞վ են լավը»: Մեկ տարի ուշ զորակոչվեց բանակ, եթե իր ժամանակին գնար, պատերազմին չէր մասնակցի, արդեն զորացրված կլիներ: Երբ ամուսնուս հետ խոսում ենք այդ մասին, արձագանքում է՝ իր ճակատագիրն էր»:

2019 թ. հուլիսի 16-ին Նարեկը զորակոչվում է պարտադիր զինվորական ծառայության: Ծառայում էր Մարտակերտում: «Շատ գոհ էր ծառայությունից: Սկզբից չէր հարմարվում, բայց միայն այն պատճառով, որ իրենից տարիքով փոքրերի հետ էր: Առաջին ամիսներին այդ խնդիրն էր, անգամ զրույցների ժամանակ ասում էր՝ այնպես արեք, որ ինձ տեղափոխեն ուրիշ վաշտ: Բայց հետո զանգեց հայրիկին, մենք այդ ժամանակ Պետերբուրգում էինք. «Պա՛պ ջան, ամեն ինչ նորմալ է, էլ պետք չէ ինձ տեղափոխելու մասին մտածել, ամեն ինչ քցել եմ տեղը»»:

Բայց պատերազմն ամեն ինչ խառնեց իրար: Դրանից առաջ համավարակն էր, որի պատճառով շատ տղաներ այդպես էլ չկարողացան իրենց հասանելի արձակուրդները ստանալ, իսկ ծնողներն այդպես էլ կարոտ մնացին իրենց որդիներին: Նարեկը կարողացել է 2020 թ. օգոստոսին տուն գալ: «Հայրիկս մահացավ, ես վերադարձա Հայաստան: Օգոստոսի 9-ին Նարեկս տուն եկավ 10 օրով: Կարծում եմ՝ իրենք գիտեին, որ այդ պատերազմը լինելու է: Այնքան տխուր էր: Արձակուրդի վերջին օրը, երբ իրեն քնից հանեցի, որ գնա զորամաս, ասաց՝ մա՛մ ջան, չեմ ուզում գնամ: Այդ բառերը մինչև հիմա ականջիս մեջ են: Բակում քայլում էր, այնքան թախծոտ հայացքով էր նայում: Այդ պատկերը մինչև հիմա աչքերիս առաջ է: Ընկերներն էլ են պատմում՝ այդ օրերին Նարեկը շատ տխուր էր, շատ էր փոխվել»:

Սեպտեմբերի 27-ին սկսվեց պատերազմը: «Առավոտյան զանգահարել է եղբորը, ասել. «Վահրա՛մ, պատերազմ է սկսվել, առավոտ շուտ մեր զորամասի վրա կամիկաձե են գցել, այդ պահին զորամասում չէինք, դրսում էինք»: Նորակոչիկներից շատերը զոհվել են: «Եթե ներսում լինեինք, մենք էլ էինք զոհվելու»: Այդ զրույցը միայն եղբոր հետ է եղել: Վահրամին նաև ասել էր, որ իրենց տանում են դիրքեր: Նարեկս ամեն օր զանգում էր: Դեպքը տեղի է ունեցել հոկտեմբերի 29-ին: Մեկ ամսից ավելի նա պատերազմի մեջ է եղել: Երբ զրուցում էինք, ասում էր՝ մա՛մ ջան, տղեդ դուխով կռվում է: Մի օր էլ նշեց. «Մա՛մ ջան, մենք մինչև վերջ գնալու ենք, եթե հանկարծ հետ գանք, մի երեք տարի հետո նորից պատերազմը շարունակվելու է»: Հիմա հորեղբայրը պատմում է, որ Նարեկն իր հետ խոսելիս ասել է՝ հոպա՛ր, լեշերի վրայով գնում ենք: Հասկանում ենք, թե ինչ վնաս են տվել թշնամուն: Նարեկս նաև ասել էր, որ տեսանյութեր ունեն, երբ վերադառնա, ցույց կտա, թե ինչեր են արել պատերազմի դաշտում»:

Վերջին անգամ Նարեկը հարազատներին զանգահարել է հոկտեմբերի 28-ի առավոտյան: «Սկզբում զանգահարել է հորեղբորը. «Հոպա՛ր ջան, եթե անհասանելի լինեմ, ուրեմն հեռախոսս լիցքավորում չունի, չանհանգստանաք»: Հետո ինձ էր զանգահարել. «Մա՛մ ջան, մի երկու ժամ հետո կզանգեմ, ամեն ինչ նորմալ է»: Դա Նարեկիս վերջին զանգն էր: Հոգուս խորքում կարծես մի վատ բանի սպասեի, ահավոր օրեր էին»:

Պատերազմի օրերին Նարեկը եղել է «Մարտունի 2»-ում, Ֆիզուլիում, որտեղ էլ զոհվել է հոկտեմբերի 29-ին: «Այդտեղ Խսախ սար կա: Իրենք մի քանի ընկերներով են եղել: Այդ օրը Նարեկիս հրամանատարը ռացիան տալիս է նրան՝ ասելով. «Նարե՛կ, դու մեծն ես, ավելի ճարպիկ ես, հսկի այստեղ, ես իջնեմ ձոր»: Ասել է, որ իբր ինչ-որ բան պիտի բերի: Իջնում է, ինքն իրեն ոտքից վիրավորում, արդյունքում իրեն այդտեղից տեղափոխում են: Ստացվում է՝ իմացե՞լ է, որ այդտեղից չեն կարողանալու անվնաս դուրս գալ, և նման քայլի է գնացել: Տղաներն ասում են, որ դեպքն առավոտյան է եղել, ԱԹՍ-ն է հարվածել: Կամավորները, որոնք եղել են մարտի դաշտում, բոլորը եկել են մեր տուն: Այնպիսի բաներ էին պատմում, ասում՝ այնպիսի տղա ունեք, աննկարագրելի ձևով է կռվել Նարեկը»:

Զոհվելուց հետո ընտանիքը երկու ամիս փնտրել է Նարեկին: «Դեկտեմբերի 29-ին՝ ուղիղ երկու ամիս անց, գտել ենք Նարեկիս մարմինը: Մեզ խաբում էին, ամեն մեկը մի բան էր ասում: Բոլոր տեղերում իրեն փնտրել ենք, իսկ վերջում ԴՆԹ-ով է հաստատվել նրա ինքնությունը: Մեզ ասել էին, որ նա զոհվել է, բայց ես չէի հավատում: Մինչև հիմա էլ կարծես չհավատամ դրան»:

Վահրամը պետք է բանակ զորակոչվեր այն ժամանակ, երբ եղբայրը ծառայում էր բանակում: «Սանկտ Պետերբուրգից վերադարձել էր Հայաստան, որ մեկներ ծառայության: Այդ ժամանակ վեց ամսով տարկետում ստացավ: Նարեկս ասում էր. «Վահրա՛մ, որ զորակոչվես, անպայման դիմում կգրես, որ իմ մոտ գաս»: Բայց նրա ծառայության մեկնելը հետաձգվեց վեց ամսով, իսկ հետո էլ պատերազմն սկսվեց»:

Ընտանիքի ուրախությունը 2022 թ. ապրիլի 7-ին ծնված Նարեն է՝ Նարեկի ու Վահրամի փոքրիկ քույրիկը: «Մեր ցավը երբեք չի մեղմվելու, այն անընդհատ մեր սրտում է, բայց Նարես մեզ մի քիչ սփոփել է, մեզ ժպիտ է պարգևում: Ապրելու ուժ տվեց Նարես: Շատ նման է Նարեկիս, երբ ինչ-որ բաներ է անում, տղաս է աչքիս առաջ հայտնվում»: Նարեկն իր ապագան Հայաստանում էր տեսնում: Զորացրվելուց հետո մտադիր էր բուհ ընդունվել: «Պետերբուրգ մեկնելուց առաջ տուն էինք գնել Հայաստանում, մեկ տարի ապրեցինք այնտեղ: Նարեկս ասում էր՝ այդ տունը կվերանորոգեմ ու կապրեմ: Պատերազմից հետո մենք այն կարգի բերեցինք ու տեղափոխվեցինք Հայաստան»:

Հ. Գ. - Նարեկ Հովսեփյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով, պարգևատրվել է նաև ՀԿների կողմից: Հուղարկավորված է Արարատ գյուղի գերեզմանատանը»:

Հոդվածն ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։