«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Մանկուց շատ ակտիվ, ժպտերես, շփվող երեխա էր: Տարբերվող էր, հաճախ էին ասում՝ կարծես այս աշխարհից չլինի», - «Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Նազիկը՝ Վոլոդյայի մայրիկը: Դպրոցական տարիների մասին խոսելիս նշում է՝ որդին սովորել շատ էր սիրում: «Մի քանի տարի գերազանց առաջադիմություն է ունեցել, հետո սկսեց ֆուտբոլով զբաղվել, այլ հետաքրքրություններ ավելացան: «Հայոց լեզու», «Հայ գրականություն», «Հայոց պատմություն». դրանք իր սիրելի առարկաների շարքում էին: Գրականության հանդեպ սերն այլ էր, խենթանում էր Սևակի համար: Անըդհատ ձգտում էր ինչ-որ նոր բան սովորել»:

Վոլոդյան ուսանել է Գայանե Փայտյանի հաղորդավարների և լրագրողների մասնագիտացված դպրոցում, երեք տարի՝ Խ. Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի հենակետային վարժարանում՝ լրագրության բաժնում, հետո ուսումը շարունակել է Մանկավարժական համալսարանում՝ կրկին լրագրության բաժնում: «Սիրում էր լրագրությունը, փոքրուց ասում էր, որ ցանկանում է սպորտային մեկնաբան դառնալ: Չորս ամիս հաճույքով սովորեց համալսարանում: Առհասարակ, իր համար սովորելը միշտ կարծես քիչ լիներ, անընդհատ լրացնում էր իր գիտելիքների պաշարը, շատ էր կարդում»:

Վոլոդյան պարտադիր զինվորական ծառայության է զորակոչվել 2022 թ. հունվարի 17-ին: Ծառայության առաջին ամիսներն անցել են Արմավիրի ուսումնական զորամասում, այնուհետև կրտսեր սերժանտի կոչումով տեղափոխվել է Գորիսի «Զանգեր» զորամաս: «Ներքուստ վախ ունեի, բայց ինձ ասում էին՝ Հայաստանում է ծառայում, ի՞նչ պետք է լինի: 44-օրյա պատերազմում իր դասընկերոջը, իր մոտ ընկերոջը՝ Նարեկին կորցրեց: Վոլոդյան շատ ծանր էր տանում այդ փաստը: Ուսումնական զորամասում ծառայելու ամիսներին իր լավ ծառայության համար ամեն շաբաթ մի քանի ժամով տուն էին թողնում: Այդպիսի շաբաթ չկար, որ գար ու չգնար Նարեկի մայրիկին տեսնելու»:

Մայրիկն ասում է՝ ուսումնական զորամասից որդու տպավորությունները հրաշալի էին, իրեն ևս շատ լավ էին վերաբերվում. «Կարգապահ էր, կարգ ու կանոն սիրող, ուսումնական զորամասում ծառայությունն իրեն դուր էր գալիս: Բայց Գորիսում չհարմարվեց, չնայած այնտեղ էլ իրեն շատ են սիրել»:

Հարմարվելու ժամանակ էլ չմնաց: 2022 թ. սեպտեմբերի 12-ի լույս 13-ի գիշերը պատերազմ սկսվեց: «Սեպտեմբերի 12-ին՝ երեկոյան ժամը յոթի կողմերը զանգահարեց. «Մա՛մ, ի՞նչ եք անում, տա՞նն եք»: Արձագանքեցի, որ տատիկ-պապիկի մոտից՝ գերեզմանատնից ենք վերադառնում: Խաչվերացի օրն էր: «Մա՛մ, իմ տեղն էլ եք, չէ՞, խունկ ծխել»: Պատասխանեցի՝ իհարկե: Կապն անջատվեց: Մի քանի րոպեից նորից զանգահարեց. «Մա՛մ, կապը լավը չի, հեռախոսը լիցքավորում չունի, հեռախոսը փոխանցիր պապային, մի երկու բառ էլ իր հետ խոսեմ, հնարավոր է՝ էլ չզանգեմ, առավոտյան նոր կխոսենք»: Շատ հետո արդեն իմացանք, որ տղաները գիտեին, թե ինչ է տեղի ունենալու: Մինչև հիմա սպասում եմ այդ առավոտին, որ պետք է զանգի: Վոլոդյաս դիրքի ավագ էր, խոստացել էին, որ դիրքերից իջնելուց հետո ավագ սերժանտի կոչում էին տալու լավ ծառայության համար և տասն օր արձակուրդ: Բայց, ավաղ, այդ օրն այդպես էլ չեկավ»:

Մայրիկը պատմում է, որ որդին մի այլ տեսակի հավատ ուներ, որը գուցե բառերով անգամ դժվար լինի նկարագրել: «Շատ էր սիրում Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցին: Վարժարանի և համալսարանի ընկերները գիտեին՝ եթե մի քանի րոպե ուշանում է, ուրեմն եկեղեցում է, դրա համար է ուշանում: 2022 թ. հուլիսի 10-ին՝ իր ծննդյան հաջորդ օրը, գնացինք Գորիս: Մի քանի ժամով արձակման թերթիկ տվեցին իրեն, շրջեցինք Գորիսում, շատ սիրեցինք քաղաքը: Ասաց՝ մա՛մ, Գորիսում եկեղեցի կա, ամեն օր զորամասում լսում եմ եկեղեցու զանգերի ձայնը ու տեսնում խաչը: Գնացինք այդ եկեղեցին, հետո քաղաքում նաև իր կապիտանին հանդիպեցինք, զրուցեցինք: Եկանք զորամաս, իրեն հրաժեշտ տվեցինք, մեքենայով տուն վերադառնալիս ամբողջ ճանապարհին լալիս էի: Տեսել էի, որ լավ է, թե ինչքան լավ է իրեն վերաբերվում իր կապիտանը, բայց ներքուստ ինչ-որ բան այն չէր, կարծես կանխազգացում ունենայի»:

Վոլոդյան անմահացել է սեպտեմբերի 13-ին Իշխանասարում՝ իր ընկերների ու կապիտանի հետ: «Ամբողջ գիշեր մինչև լուսադեմ տղաները կռվել են: Ասում են՝ ամբողջ Գորիսը դրանից հետո օրեր շարունակ տղաների մասին էր խոսում, թե ինչպես են 29 հոգով սարը պահել: Թշնամին ոչինչ չի կարողացել անել, այնքան անզոր է եղել, որ հատուկ ջոկատայիններին է ուղարկել այդ դիրքի ուղղությամբ: Տղաներն այդ սխրանքը գործել են այն դեպքում, երբ մնացել են առանց օգնության, բաց թիկունքով: Ձայնագրություններ ենք լսել, որտեղ իրենց կապիտանը ռացիայով գոռում է՝ ինչո՞ւ չի աշխատում մեր հրետանին: Քրեական գործեր կան հարուցված, ասում էին, որ մեղավորները պետք է պատժվեն, բայց ո՞վ պատժվեց, ո՞վ պետք է պատժի»:

Վոլոդյայի զոհվելուց հետո սկսվում է նրան փնտրելու և գտնելու կարճ, բայց իրականում անվերջանալի թվացող ճանապարհը: Ու չնայած թշնամին տարածել էր մեր զոհված տղաների լուսանկարները, այդ թվում՝ Վոլոդյայինը, ու շատերը հասցրել էին ճանաչել նրան այդ նկարներում, բայց որևէ մեկը համարձակություն չէր ունեցել լուրը հայտնելու նրա ընտանիքին: «Տասն օր ինքս ինձ նման չէի: Ամեն տեղ գնում էինք՝ ՊՆ, Կարմիր խաչ, Գորիսի զորամաս, գնացել ենք՝ ուր հնարավոր էր: Մեզ անընդհատ խաբում էին, ասում էին՝ քարանձավներ կան, գուցե տղաներն այնտեղ լինեն: Մենք էլ ուզում էինք հավատալ դրան, հավատում էինք, ես էլ անգամ ասում էի՝ գոնե ջուր լինի, որ կարողանան ջուր խմել, մինչև իրենց դուրս գալը»:

Մայրիկը չի տեսել որդուն մի վերջին անգամ, բայց ընտանիքի անդամները տեսել են նրան, ճանաչել, ասում են, թե ինչպես կար, այնպիսին էլ այդ օրն էր, կարծես ժպտալիս լիներ: «Իր անունը «ժպիտ Վլե» էին դրել, բոլորին ժպտում էր: Գրպանում նաև իր զինվորական գրքույկն ու իմ նվիրած խաչն էին եղել, որոնք որոշ ժամանակ հետո կարողացանք վերցնել, դիրք բարձրանալիս սերժանտի և հերթապահության իր մեդալները փոխանցել էր ընկերոջը, նա էլ դրանք մեզ փոխանցեց: Այդ իրերն ինձ համար այնքան թանկ են, իր գրքույկից կարծես իր հոտն եմ առնում»:

Այս օրերին Վոլոդյայի կուրսընկերներն իրենց դասախոսի առաջարկով իրենց ընկերոջ մասին ֆիլմ են նկարահանում: «Դասախոսն ասել է՝ Վոլոդյայի մասին յուրահատուկ մի բան նկարեք, ինչպես ինքն էր յուրահատուկ: Վարժարանում փառքի անկյունում նաև Վոլոդյայի նկարը, բուհի դիմաց տեղադրված հուշաքարի վրա նրա անունը կա»:

Ապրելու ուժի մասին: «Հիմա երևի այն է ուժ տալիս, որ իր ընկերներն իրեն չեն մոռանում, իրենց յուրաքանչյուր զրույցում, խոսքում իմ տղան ներկա է: Իմ փոքր տղան է ուժ տալիս: Իմ ու Վոլոդյայիս կապվածությունն այլ էր, ամբողջ աշխարհը, բոլորը մի կողմ էին, Վոլոդյաս՝ մի կողմ, նույնն էլ՝ իր համար: Բոլորն էին զգում մեր այդ կապը: Սկզբում մտածում էի, որ չեմ կարողանա առանց իրեն: Շարժիչ ուժն իր մասին անընդհատ խոսելն ու պատմելն է, նաև իր եղբայրը՝ Վահեն է: Նա էլ իր հերթին շատ ծանր է տանում եղբոր կորուստը, հիմա քիչ-քիչ ուշքի է գալիս»:

Հ. Գ. - Կրտսեր սերժանտ Վոլոդյա Աբրահամյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով: Հուղարկավորված է Չարբախի ընտանեկան գերեզմանատանը: