Ամեն ընտրություն քննություն է քաղաքական ուժերի ու կուսակցությունների համար։ Արտահերթ ընտրությունը արտահերթ քննություն է։ Այսօր կառավարող ուժը ոչ միայն տապալել է այդ քննությունը, այլև աղետ դարձել մի ամբողջ երկրի, նրա ազգաբնաչկության, նրա զավակների ու հայրերի համար. Մոտ 5000 զոհ, հազարավոր անհետ կորածներ ու վիրավորներ, հարյուրավոր գերիներ, թշնամուն հանձնված հայրենիք։
Եռաբլուրը դարձել է մեր ողջ ազգի ընտանեկան գերեզմանատուն-սրբավայրը։
Ավել ի՞նչ պիտի լինի, որ վերջապես գիտակցնեք մեզ պատուհասած քաղաքական այս աղետի չափն ու փորձենք ազատվել նրանից։
Սակայն այս պարագայում անգամ ամեն բան շատ ավելի զազրելի է, քան կարելի էր սպասել. երկիրն այս վիճակին հասցրած քաղաքական թիմի ղեկավարը, վերջերս ՀՀ Աժ-ում հոխորտում էր, թե «իշխանությունը որևէ մեկին չի հանձնելու» ու կրկին խոսում ժողովրդի անունից։ Սա լինում է այն դեպքում, երբ իշխանությունը դիտարկվում է որպես կարևորագույն ու միակ արժեք, իսկ պետությունը՝ որպես անկարևոր.«գորշ ու անհետաքրքիր» օրգանիզմ։
Սա իրականում արժեքների այլասերման ու բարոյական դեգրադացման տրամաբանական հետևանք է։
Բոլորը «իզմերը» մերժող թիմը, որ իր կառավարման ողջ ընթացքում ու անգամ պատերազմի ժամանակ առաջնորդվում էր մեկ «իզմ»-ով՝ պոպուլիզմով, ամեն բան արեց մեզանում արժեքային քաոս ստեղծելու համար։

Ակնհայտ է, որ վերջին երեք տարվա մեջ մեզանում ազգայինի ու քրիստոնեականի, Հայ առաքելական եկեղեցու դեմ արշավն իր գագաթնակետին հասավ։ Եկեղեցու դեմ արշավը հայի տեսակի դեմ արշավ էր, որն, ի դեպ, չէր էլ հերքվում։ Եվ միայն եզակի անհատներ էին, որ առարկայական քայլեր էին ձեռնարկում հակադարձելու դրան։ Քայլեր ուղղված մերտեսակի ու մեր Սուրբ եկեղեցու աստվածընտրյալ հեղինակությունը բարձր պահելու ուղղությամբ։
Իսկ գիտե՞ք ինչու. քանզի մեր երկիրը պատասխանատու անհատների ու անհատականությունների վրա հենված պետություն է։
Հետաքրքիր բան է ստացվում. երկրում մեկը, ով ի պաշտոնե հանրային պատասխանատվության կրող է, եկեղեցու դեմ կազմակերպված արշավ է իրականացնում, մինչդեռ մեկ այլ ոք սեփական հանձնառությամբ եկեղեցի է վերանորոգում, աջակցում համայնքի հոգևոր զարգացմանը, որպեսզի նրա արժեքային ու հայ ինքության սյուները անսասան ու կայուն մնան։
Ի տարբերություն առաջինի, վերջին ըազգային արժեքը կենսակերպ համարող անհատի տեսակն է, ում համար դա «մեծ պատիվ է և պատասխանատվության կարևոր հարց նաև համայնքի նկատմամբ»։

Հենց այսպես բնորոշեց Կոտայքի մարզի 1917թ․-ից վթարային դարձած Մաքրավանքի վերանորոգման աշխատանքների իրականացման իր հանձնառությունը ԲՀԿ-ի առաջնորդ Գ.Ծառուկյանը։ 
Ու նման քայլերը եզակի չեն։ Ավելին՝ դրանք շատ են ու բազմազան։

Մենք հայտնվել ենք մի վիճակում, երբ մարդկանց նկատմամբ շինծու քրեական գործերով կալանավորելն խոչընդոտ չէ, որ նրանք, անգամ ԱԱԾ մեկուսարանից պատերազմի օրերին կարողանան 3մլն $-ի օժանդակություն ցուցաբերեն Արցախի իշխանությանը, կամ 100մլն դրամ հատկացնեն զինվորների վերականգնողական կենտրոնին։
Ու այստեղ ամենից կարևորն այն է, որ այդ հանձնառությունը նրանք ստանձնում են անկախ իրենց նկատմամբ օրվա իշխանության վերաբերմունքից՝ չսպասելով շնորհակալության ու գնահատանքի։
Մասնագիտական գրականության մեջ նման երևույթը բնորոշվում է որպես «պետական մտածողություն», երբ քո սեփական հաջողությունները քեզ համար ամենևին բավարար չեն երջանիկ ու բավարարված լինելու համար, ու պետության գործառույթներին աջակցելը, պետության ու երկրի՝ խնդիրների լուծմանն օգնելը դարձել է անհատական առաքելությանդկարևոր ու անբաժանմասը։ 
Մյուս կողմից, սա կարևոր հաղորդագրություն է հանրությանն ու տարիներ շարունակ հուսալքված քաղաքացուն, որ ազգայինի ու պետականի նկատմամբ անձնական պատասխանատվություն ունեցող մարդիկ դեռ անհրաժեշտ չափով նրուժ, կամք, պատասխանատվություն, խիզախություն ունեն ու պետության, հայրենիքի համար խնդրահարույց հարցերում ոչ միայն կոմպրոմիսների չեն գնալու, այլև սեփական պատասխանատվությամբ ունակ են ազգային շահի հիմքով որոշումներ կայացնել ու դրանք պրոֆեսիոնալների ձեռամբ իրականացնել։