Shabat.am-ը շարունակում է իր «Շաբաթը՝ քաղաքական գործչի հետ» խորագիրը, որի շրջանակներում փորձելու ենք ներկայացնել մեր քաղաքական գործիչներին մի փոքր այլ տեսանկյունից, զրուցել նրանց հետ քաղաքականությունից դուրս նաև այլ թեմաներից: Մեր հյուրն այս անգամ ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Վահրամ Բաղդասարյանն է, ում հետ հանդիպել ենք ԱԺ-ի այգում: Պատգամավորը հանդիպմանը միայնակ էր եկել, փոխարենը տրամադրել է ընտանիքի լուսանկարները:

Հանգստյան օրերն անցկացնելու ավանդական տարբերակ ունե՞ք, ի՞նչ հանգիստ եք նախընտրում: Որտե՞ղ եք անցկացնելու ամառային հանգիստը:

-Հանգստյան օրերը հիմնականում միշտ ձգտել եմ ընտանիքիս հետ անցկացնել իմ բնօրրանում՝ Վանաձորում, որովհետև բավականին շատ հուշեր ունեմ Վանաձորի հետ կապված: Մանկությունս ամբողջովին կապված է եղել Կիրովական քաղաքի հետ: Իմ ննջեցյալներն այնտեղ են , իմ կապը Վանաձորի հետ արմատական է: Վերջին տարիներին նախընտրում եմ իմ հայրենի քաղաքը, որովհետև աշխատանքի ծանրաբեռնվածության պայմաններում շփումներս մի փոքր քչացել են և որևէ պահ, առիթ բաց չեմ թողնում որպեսզի վերադառնամ Վանաձոր ու այնտեղ իմ ընկերների հետ անցկացնեմ հանգիստս: Վանաձորը լրիվ ուրիշ աշխարհ է ինձ համար և, մանկությանդ հետ անցկացրած այդ կարճ ժամանակը, լրիվ այլ մարդ է դարձնում, կարծես վերափոխվում ես: Եվ կատակով մի բան կար, երբ գնում էի Վանաձոր ու ինձ հարցնում էին՝ ո՞ւր ես գնում, ասում էի՝ ինքնամաքրման:

Ինչո՞վ են զբաղվում Ձեր ընտանիքի անդամները, ի՞նչ նախասիրություններ ունեն:

-Մի փոքր հայրապաշտություն կա մեր ընտանիքում և բոլորը ինչ-որ ձևով ուզում են նմանվել ինձ: Որևէ մեկ անգամ չեմ ստիպել իմ երեխաներին մասնագիտություն ընտրել, ուոսումնասիրել եմ իրենց նախասիրությունները: Երեխաներս մի փոքր կաշկանդված են եղել ինձնից, դա իմ բացթողումներից է: Չեմ հիշում մի դեպք, երբ բարձր տոնով խոսեմ երեխաներիս հետ, պարզապես ինձ հետ մի փոքր ավելի քիչ են շփվում և բոլոր իրենց խնդիրները մոր միջոցով են հաղորդում ինձ: Մեծ աղջիկներիցս մեկը ընտրել է բժշկուհու մասնագիտությունը, մյուսը՝ իրավաբանի, արդեն ավարտական փուլում են, երկուսն էլ շատ լավ սովորում են: Տղաներին բոլոր հնարավոր ձևերով բացատրել եմ բոլոր մասնագիտությունները , իմ շրջապատում տարբեր բնույթի մասնագետներ կան, և աշխատել եմ, որ տղաներս ևս շփվեն նրանց հետ: Զգում եմ, որ երկու տղաներիս մեջ կա հակումը դեպի հոր գործը շարունակելու, երկուսն էլ դպրոցականներ են: Փոքր տղաս ընտրել է ճշգրիտ առարկաները՝ տնտեսագիտություն, մաթեմատիկայի կիրառթություն, ուսումնասիրում է ինձ, թե ես ինչ եմ անում: Երկուսն էլ մեծ սեր ունեն սպրոտի՝ բռնցքամարտի հանդեպ , դա մեր ընտանիքից է գալիս, մենք բռնցամարտիկի ընտանիք ենք և զգում եմ, որ շատ մեծ ցանկություն կա ինձ նմանվելու: Կինս մանկավարժ է, այժմ աշխատում է գրադարանում, ծանրաբեռնվածության իմաստով անընդհատ մանկավարժությամբ չի կարող այսօր զբաղվել: Երեխաների դաստարակության հիմնական հոգսն իր վրա է, բայց, բնականաբար, որոշումներ, ինչպես հայկական ընտանիքներում լինում է, ես եմ կայացնում:

Նշեցիք, որ Ձեզ հետ այդքան մեծ շփում չկա, դա նրանից է, որ խիստ ե՞ք որպես հայր: Առհասարակ Ձեզ խիստ ու ամուսին համարո՞ւմ եք:

-Այդտեղ ինձ չարչարվել պետք չի եղել, որովհետև դա ավանդաբար եկել է: Ես փոքր եղել եմ, երբ հայրս մահացել է: Նա բավական ազեցիկ մարդ է եղել և՛ ազգության մեջ, և՛ շրջապատում: Եվ եղել է այնպիսին, ինչպիսին հիմա ես եմ: Երբ նա մտնում էր տուն, երկու եղբայրներս ոտքի էին կանգնում, բայց որևէ մեկը հարցով չէր դիմում, և բոլոր հարցերը, որպես տան փոքր, կարգավորում էի ես: Իմ մայրը միշտ ապրել է մեզ հետ, նա առանց կնոջս իրեն չէր պատկերացնում, նրանց հարաբերությունները մոր ու աղջկա հարաբերություններ են եղել: Իմ ընտանիքում տեսել են, որ մինչև վերջ նրա խոսքն օրենք էր ինձ համար: Եվ այդտեղ որևէ բան իմ երեխաներին ու կնոջը հուշել պետք չէր. ստեղծվել է իրավիճակ, որ իրենք կքննարկեն ամեն ինչ, բայց որոշումը վերջում ես կկայացնեմ: Եվ պետք չէ ասել այո կամ ոչ, նրանք իմ դեմքից արդեն հասկանում են՝ ես կամ ժպտում եմ, կամ որևէ ռեակցիա չեմ տալիս, այդպես նրանց հասկանում են, թե ինչպես եմ տրամադրված այդ հարցի շուրջ:

Իսկ կա՞ մի բան, որ արգելված է Ձեր երեխաներին:

-Այո, այս նոր բարքերը, որոնք օտարամուտ են: Իրենք իրենց կարծիքն ունեն այս բարքերի վերաբերյալ , իմ երեխաները ավանդապաշտ են, հավատացյալ են: Ամենակարևորյն այն է, որ նրանք որևէ մեկ անգամ չպետք է շահարկեն, թե ում որդին կամ դուստրն են: Որ պահին ես կնկատեմ դա իմ երեխաների մոտ, ես կաշկանդված կլինեմ իմ քննադատությունների մեջ, որովհետև մարդ առաջինը պետք է նայի իր ընտանիքին: Եթե ընտանիքում եղար խոցելի, շրջապտում չես կարող դրսևորվել այնպես, ինչպես պետք է, եթե երեխայիդ չկարողացար դաստիարակել, չես կարող զբաղվել ուրիշի երեխայի դաստիարակությամբ, եթե չունեցար ամուր ընտանիք, չես կարող խոսել ամուր ազգի մասին: Պաշտոնյաների երեխաները բավականին մեղք են, նրանք ինքնուրույն դրսևորվելու հնարավորություն չունեն: Հիշում եմ, թե ինչպես եմ ես կայացել՝ հանրակացարններում, օրվա գումար չի եղել, շատ խնդիրներ են եղել, ուսանող ժամանակ երեք տեղ աշխատել եմ , կայացման խնդիր կար: Կայացման հիմնական վայրը տարբեր ժամանակներում եղել են եղել փողոցը, սպրոտը գիտությունը: Հիմա փողոցում ջահել տղաներ են և իրենք ասում են մեզ այս ինչ բանը չի կարելի , որովհետև մենք այս ինչ մարդու որդին ենք, դա խանագարում է իրենց կայացմանը: Ինքս չեմ կտրում երեխաներիս փողոցից, շրջապատից, թողնում եմ ազատ շփվում են ,որովհետև վստահ եմ գեների վրա, բայց անընդհատ հիշեցնում եմ, որ պետք է տարբերվեն մյուսներից, ավելի բարի ու ներաղամիտ պետք է լինեն:

Իսկ այսօր գո՞հ եք Ձեր ներկայից, ինչի՞ մասին են այսօր Ձեր երազանքները:

-Անկեղծ ասած, երազանքներով չեմ ապրում, ես գործի մարդ եմ, ավելի շատ ռեալիստ եմ և աշխատում եմ մտածածս կյանքի բերել գործի միջոցով: Որ պահին գոհ ես քո արածներից, աստիճանաբար սպառվում ես ու էլ անելիք չես ունենում, որևէ մեկ անգամ գոհունակություն չեմ հայտնել: Լինում են օրեր, երբ ասում եմ՝ այսօր իմ ապրած օրից գոհ եմ, որովհետև այդ օրը մարդկանց լավություն կարողացել եմ անել: Եվ շատ ծանր եմ տանում, երբ ինչ-որ մարդիկ դիմում են և ես չեմ կարողանում օգնել և իրենք չեն հասկանում, որ դա իմ ուժերից վեր է: Այդ օրն իմ տրամադրությունն ընկած է և տանը չեն կարողանում հետս խոսել, միանգամից տանը գիտեն, ասում են՝ ինչ-որ մեկի գործը չես կարողացել անել:  Բայց ընդհանուր առմամբ ես լավատես եմ և պատահական չէ, որ իմ երեխաների կյանքը, ճակատագիրը կապել եմ մեր երկրի հետ, Վանաձորի ու Երևանի հետ:

Դուք արդեն հասցրել եք վայելել թոռնիկ ունենալու ուրախությունը, ի՞նչ է փոխել նա Ձեր կյանքում:

-Երբ ծնվեց թոռնիկս, ես զգացի որ ստացել եմ աշխարհում ամենամեծ պաշտոնը՝ դա պապիկն է: Անհասկանալի մի երևույթ կա, բառերով չեմ արտահայտվում, միայն ցանկանում եմ գրկել: Որտեղ էլ լինում եմ, երբ զանգում են ու ասում, որ տուն է եկել, ժպտում եմ ու ընկերներս արդեն գիտեն, որ պետք է գնամ: Գնում եմ, լուռ գրկում, սեղմում կրծքիս ու զգում, որ դա լրիվ ուրիշ աշխարհ է: Ինձ թվում է, որ թոռնիկները մարդուն երկրորդ էներգիա են հաղորդում, քո հետագա ապրելն ավելի իմաստավորվում է: Երբ ծնվեց թոռնիկս, զգացի թե ինչքան անելիք ունեմ ու պատասխանտու եմ այդ ու այն երեխաների ապագայի համար, որոնք դեռ պետք է ծնվեն:

Հիմա ներքաղաքական դաշտում բավականին կարևոր ու լարված շրջան է, հանրության շրջանում հուսահատություն, անվստահություն կա: Ե՞րբ եք վերջին անգամ զրուցել քաղաքացիների հետ, լսել նրանց, տեղեկացել խնդիրների մասին:

-Իմ շփումներն ամենօրյա են, ես շատ եմ քայլում, շատ եմ սիրում շփվել մարդկանց հետ և չեմ խուսափում դրանից: Իմ ամեն մի այցը Վանաձոր հարյուրավոր ընդունելություններով է ուղեկցվում: Կան բավականին օբյեկտիվ դժգոհություններ, ես իմ դիրքորոշումների մեջ որևէ բան չեմ կեղծում և աշխատում եմ անկեղծ իրականությունը մատուցել մարդկանց: Մարդիկ ըմբռնումով են մոտենում, երբ նրանց բացատրում ես, բայց երբ չես ցանկանում բացատրություն տալ, նրանց մոտ խորանում է հիասթափությունը, այսինքն ասում են՝ սրանք էլ ասելիք չունեն: Մարդը լավ օրից չէ, որ անընդհատ քո դուռն է ծեծում, անընդհատ ուզում է քեզ դիմել, և, վերջիվերջո, եթե վերցրել ես այս երկրի պատասխանատվությունը և դրա մասնիկներից մեկը դու ես, ապա պարտավոր ես քո չափով տալ մարդկանց պատասխաններ: Երևանում էլ ինձ իմ ընկերներն ասում են՝ քո հետ քայլելը չի ստացվում , որովհետև ամեն տասը քայլից հետո պետք է դադար տամ, որևէ մեկի հետ կանգնեմ, 10-15 րոպե զրուցեմ: Իմ քայլելն այդպես է ստացվում, բայց ես դրանից բավականություն եմ ստանում, անկեղծ ասած: Կան թերացումներ և երբ մարդիկ օբյեկտիվ ասում են դրանց մասին, բնականաբար, ես նրանց հետ անկեղծանում եմ:

Իսկ ո՞րն է հենց այդ օբյեկտիվ թերացումը, որի հետ համաձայն եք, ինչո՞ւմ է իշխանությունը թերացել, ըստ Ձեզ:

-Մարդիկ ավելի շատ ոչ թե իրենց սոցիալական խնդիրներից են բողոքում, այլ իրենց պաշտպանվածությունից, որ բավականին լուրջ խնդիրներ են ունենում, երբ ցանկանում են իրենց իրավունքները պաշտպանել: Անընդհատ այդ բողոքն է, որ այնքան են զզվեցնում, որ այս երկրից թողնում, գնում ենք: Այդ հարցը քննարկում է և՛ կառավարությունը, և՛ առանձին կուսակցությունը, այս խնդրին պետք է լիարժեք լուծում տրվի: Սոցիալական խնդիրները մենք կարող ենք վերագրել բազմաթիվ խնդիրների՝տարածաշրջանում տիրող իրավիճակին, համաշխարհային տնտեսությունում տիրող իրավիճակին, պատերազմական շրջանին, բայց որ մենք մեր երկրում չենք կարողանում պաշտպանել մարդու իրավունքներն այնպես, որ մարդը պաշտպանված զգա, դա արդեն իսկ մեր թերուցյունն է, ես դա ընդունում եմ:

Ձեր կուսակցությունը, խմբակցությունը մշտապես ուշադրության կենտրոնում է ու որոշ կուսակիցներ անընդհատ հայտնվում են ինչ-ինչ պատմությունների կիզակետում, երբևէ այդ պատճառով հարաբերություններ փչացե՞լ են, երբ նկատողություն եք արել:

-Բնականաբար, ես չէի ասի, որ բոլոր քննադատությունները լինում են օբյեկտիվ: Կան նաև իրականում տեղին քննադատություններ, որը ես չեմ ժխտում և, բնականաբար, որպես խմբակցության ղեկավար, արձագանքում եմ բոլորին: Այն պահը, որն իրականությանը չի համապատասխանում, ես ոչ թե ձեռքերս փռած պաշտպանում են տվյալ անձին, այլ ցանկանում են իրականությանը մատցուցել: Իսկ առանձնազրույցները բավականին կոշտ են լինում և խիստ, դա գիտեն բոլորը և իրենք ըմբռնումով են մոտենում և որևէ մեկ անգամ նման խնդիր չի առաջացել: Ուժեղ մարդիկ միշտ պետք է ավելի համեստ լինեն, ավելի զգոն և եթե այսօր իշխանություն ես, ուրեմն դու ուժեղ ես և ավելի մեծ պատասխանատվություն ես վերցնում, քան մնացած այլ խմբակցությունների անդամները: Երբ մեկը փորձում է համեմատություն տանել մյուս խմբակցությունների անդամների հետ, անըհդհատ մի բան եմ հիշեցնում՝ այսօր դուք իշխանություն եք, դուք եք պատասխանտվություն կրողը և թիրախում դուք եք, և քննադատությունները ձեր մասին պետք է լինեն: Եվ փառք Աստծո, իմ հարաբերությունները բոլորի հետ աշխատանքային են և ընկերական՝ աշխատանքից հետո: Ինչ վերաբերվում է ընդհանուր կուսակցության շահերին ու մեր իմիջին, նրանցից որևէ մեկն առայժմ չի ըմբոստացել և ընդունել են քննադատությունները:

Ձեզ քաղաքական կարիերայի գագաթնակետը ո՞րը կարող է լինել, որտե՞ղ եք Ձեզ տեսնում, օրինակ, 3 տարի հետո, կրկին ԱԺ-ո՞ւմ ու ՀՀԿ-ո՞ւմ:

-Իմ շրջապատը, բոլորը գիտեն, որ ես կարիերիստ չեմ և որևէ կարիերայի մոլուցքով չեմ տառապել; Դա 90-ական թթ թվականերից ինչ առաջարկություններ, ինչքան հնարավորություններ եղել են, բայց պարզապես որևէ ձգտում չի եղել ինքնանպատակ ինչ-որ բանի ձգտել, պարզապես նրան համար որ դա պաշտոն է և այլն: Երազանքներով չեմ ապրում և ապագահի նկատմամբ նման նպատակներ չեմ դնում: Դա քաղաքական զարգացումները թույլ կտան, համենայնդեպս ես որտեղ կլինեմ, կգնահատեմ իմ հնարավորությունները արդյոք իմ հնարավորությունները ներում են թեոչ, որպեսզի վնաս չտամ տվյալ աշխատանքին:

Ձեզնից առաջ խմբակցության ղեկավարը ԱԺ ներկայիս նախագահ Գալուստ Սահակյանն էր, հե՞շտ էր նրան փոխարինելը:

-Ե՛վ հեշտ էր, և՛ դժվար: Հեշտ էր այն իմաստով, որ դրվածք կար արդեն, դժվարությունը կայանում էր նրանում, որ կարողանաս շարունակել բավականին փորձառու մարդուց հետո և դա ավելի պարտավորեցնում է ինձ ու երևի հենց դրա պատճառով են աշխատանքային ժամերս բավականին երկարել, աշխատում եմ այնպես անել, որ եթե չկարողանամ ավելացնել, գոնե պահպանեմ այդ ամենը:

Դուք զուսպ պահվածք ունեցող պատգամավորների թվին եք պատկանում, գրեթե երբեք չեք հայտնվում սկանդալների կիզակետում, բայց երբ բարկանում եք, բավականին կոշտ եք քննադատում ընդդիմադիրներին: Բարկությունը հե՞շտ եք կառավարում և ո՞րն է լինում համբերության բաժակի վերջինը կաթիլը:

-Որ պահին ես հասկանամ և զգամ, որ չեմ կարողանում ինձ տիրապետել, երևի դա կլինի վերջակետը և իմ հրաժարականը: Ինձ դժվար է հունից հանել, բայց նաև չպաստախնել չեմ կարող: Հիմնականում հանիրավի քննադատություններին եմ պատասխանում, շատ բազմաթիվ հարցերի որևէ պատասխան չենք տալիս, բայց երբ անընդհատ պատասխան չես տալիս, հանրության մեջ կարծիք է ստեղծվում, որ ուրեմն համաձայն ենք այդ քննադատություններին: Եղել են դեպքեր, երբ սուր եմ եղել բավականաին, եղել են դեպքեր, երբ ըմբռնումով եմ մոտեցել նաև իմ ընդդիմադիր գործընկներին: Այդ նույն մարդկանց հետ ես ունեմ զուտ աշխատանքային ու մարդկային հարաբերություններ, այսինքն չենք ստեղծում այն պահը, որ դա վերածվի թշնամության և ամենօրյա վեճերի, չկա նման դեպք և ինձ հետ չի կարող լինել: Որևէ մեկ անգամ չեմ փորձել քաղաքական վեճերից հետո ինչ-որ հարաբերություններ ճշտել , ընդհանարպես աշխատում եմ խուսափել հարաբերություններ ճշտելուց, որովհետև դա պահելաձև է և գործունեությամբդ պետք է դա աստիճանաբար դա ապացուցես:

Իսկ ընդդիմադիրներից ո՞ւմ հետ եք շփվում, ունե՞ք ընկերներ հակառակ ճամբարում:

-Ընկերությունը, շրջապատը բավականին լայն հասկացողություններ են , պարտադիր չէ, որ շփվես մարդկանց հետ, ունենաս լավ, մարդկային հարաբերություններ ու գաղափարական նույն մոտեցումները: Այդ բանը մեզ մոտ ստացվում է, մենք կարող ենք քաղաքական վեճեր ունենալ, բայց դրանից հետո կամ իրենց սենյակում, կամ մեր սենյակում, կամ դրսում հավաքվում ենք սուրճի սեղանի շուրջ, կարճ խոսում ենք այդ երևույթի մասին, որից հետո անցնում ենք մեր ընդհանուր մարդկային հարաբերություններին: Չկա մի ընդդիմադիր գործիչ այսօր, որի հետ չունենամ զուտ մարդկային հարաբերություններ և դա վկայեն նաև իրենք:

Իսկ ո՞ր հայ ընդդիմադիր գործչին եք ամենից շատ գնահատում, ո՞վ է, ըստ Ձեզ, այդ դաշտում ամենակայացածը:

-Բնականաբար անուն չեմ հնչեցնի: Ես ընդունում եմ այն ընդդիմադիր գործիչներին, որոնք նկատում են դրականը, որոն զերծ են մնում միայն հայհոյելուց, և ստիպում են իշխանությանը նստել քննարկումների և քննարկումների արդյունքում ինչ-որ դրական շարժ արձանագրել: Մենք ունենք նման ընդդիմադիր գործիչներ և ես կցանկացամ, որ ընդդիմադիր դաշտ մտնող գործիչները այդ հոգեբանությամբ շարժվեն, այսինքն այդ մրցակցությանը վերջ տան՝ ինչքան շատ հայհոյեն, այդքան ժողովրդին դուր կգա և իրենք ավելի ընդդիմադիր կդառնան:

Աշխատանքային ծանր օրվանից հետո ինչպե՞ս եք լիցքաթափվում, կա՞ մի բան, որ պարտադիր է Ձեր առօրյայում:

-Միշտ ձգտում եմ գտնել ժամանակ ու շփվել ընկերներիս հետ: Երբ պրոբլեմներ են լինում և այդ օրը մի փոքր ավելի նեղված եմ լինում , աշխատում եմ օրն անցկացնել միայն ընտանիքիս հետ, որովհետև ընտանիքս կհասկանա: Ընկերությունը շատ զգայուն է, 30-40 տարի կաթիլ-կաթիլ ստեղծում ես, 5 վայրկյանում կարող ես կորցնել: Եվ այդ լարված իրավիճակները աշխատում եմ անցկացնել ընտանիքիս հետ, բայց երբ երկար ժամանակ կտրվում ես ընկերությունից, ինչ-որ սառնություն է մտնում, ես աշխատում եմ այդ սառնությունը չմտնի և երբ ժամանակ ու հնարավորոթյուն ունեմ, ես եմ առիթը ստեղծում, որպեսզի հանդիպեմ ընկերներիս հետ:

Կա՞ մի գիրք, որը միշտ ձեռքի տակ եք պահում:

-Տարբեր ժամանակներում տարբեր գրքեր միշտ եղել են իմ ձեռքի տակ, բայց մշական ուղեղեցույցս Աստվածաշունչն է: Հիմնականում համաշխարհային մեծերի կենսագրականները միշտ տպավորություն են թողել իմ վրա: Ժամանակի ընթացքում անընդհատ ուսումանսիրել եմ Չերչիլի, Հիտլերի, Ստալինի կենսագրությունները: Այս պահին նորից մի հետաքրքիր գիրք է՝ Ազնվաուրի հուշերի հետ կապված, ինչպես նաև Հռոմի Պապի բոլոր ելույթները: Շատ հաճախ ձեռքիս տակ վերցնում եմ Ղազարոս Աղայանի, Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթները, գտնում եմ, կյանքի ամենամեծ իրականությունը գտնվում է հեքիաթների մեջ: Երբ փոքրիկ տղայիս հանձնարություններ են տալիս, ես նրա հետ միասին ուսումնասիրում եմ այդ հեքիաթները: Շատ սեր ունեմ պոեզիայի հետ, ոչ միայն հայ այլ նաև արտասահմանյան կլասիկներին շատ եմ ուսումնասիրում:

Իսկ եթե հնարավորություն ունենայիք հանդիպել ու զրուցել մարդկության պատմության մեջ մեծ դեր ունեցած որեէ գործչի հետ, ո՞ւմ կընտրեիք և ինչո՞ւ:

-Եթե լիներ նման հնարավորություն, ես մի քանի հարցեր ունեմ օրինակ Նապոլեոնին, Հիտլերին, Ստալինին. արդյոք մարդը պատմության մեջ մնալու համար միայն պետք է բռնապետ լինե՞լ, արդյոք հնարավոր չէ՞ խաղաղության միջոցով այդ ամենը կարգավորել: Հետաքրքիր է նաև, թե ինչպես էր Չերչիլը կարողնում էր այդքան խորաթափանց ու իմաստուն լինել: Շատ կուզենայի գոնե 10 օրով լինել Թումանյանի ժամանակակիցը: Ամենայն հայոց բանաստեղծին կասեի՝ այս ամենը, որ հասկանում ես, սրա ուղղությունները որո՞ն են է, հուշիր որ մենք անենք:

Երևանում ո՞ր վայրն եք սիրում ամենից շատ:

-Իմ ամենասիրելի վայրը ԵՊՀ-ի դիմացի այգին ու սրճարանն են, որովհետ այնտեղ եմ կայացել: Հաճախ եմ լինում այնտեղ, մեկ-մեկ նույնիսկ միայնակ եմ գնում, դեմքով նստում դեպի ֆակուլտետը: Բնականաբար, սիրում եմ Աբովյան փողոցը:

Ո՞րն է եղել ամենակարևոր խորհուրդը, որ ստացել ու տվել եք երբևէ:

-Մենք մի բազմոց ունեինք, մորս օժիտն էր, երբ հայրս հոգնած աշխատանքից տուն էր վերադառնում, ես պառկում էի, գլուխս դնում էի ձեռքին և հեռուստացույց էինք նայում: Հայրս շատ էր լավություն անում մարդկանց, մեր տուն շատ մարդիկ էին գալիս խորհուրդ հարցնելու համար: Մի օր բավականին բարկացած էր ու մի խորհուրդ տվեց ինձ. Ասում էր՝ տղա ջան, աշխատիր միշտ մարդկանց լավություն անես, եթե տեսնմում ես ճիշտ չի ընկալվում, երկրորդ անգամ էլ արա ,երրորդ անգամ էլ, եթե տեսնում ես լավությունը չի հասկանում, հանգիստ կարող ես վատություն անել, դա էլ չի հասկանա: Մեկ մտածում ես, որ վատ բան է սովորացրել, բայց երբ տեսնում ես, որ մի քանի անգամ մարդուն լավություն ես անում, հանդուրժում ես, և չի հասկանում այդ մարդը, կարելի է մեկ անգամ կծել, փորձել կհասկանա թե՞ ոչ, ես փորձել եմ, դա էլ չի հասկանում: Ես որդեգրել եմ այդ խորհուրդը ու իմ տղաներին էլ ինքս եմ նույն բանը խորհուրդ տալիս:

Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ երջանկացնում և կյանքում ինչի՞ համար եք ամենից շատ շնորհակալ:

-Շնորհակալ եմ իմ անցյալից, որը բավական հեշտացրել է իմ ներկան և ապագան: Բավականին բարդ է , երբ մարդ ունենում է խոցելի ծնողներ ու ընտանիք, դա շտկել հնարավոր չէ, պետք է նոր ձևով կարողանաս մատուցվել հանրությնանը: Ինձ համար այդ խնդիր լուծված է եղել և աշխատել եմ այդ անցյալը ճիշտ օգատագործե, ճիշտ ապրել, որպեսզի եթե չավելացնեմ, գոնե չփչացնեմ: Երբ առավոտյան բարձր տրամադրությամբ դու քո ընտանիքից դուրս ես գալիս, այդ տրամադրությունը հաղորդում ես շրջապատին և աշխատանքին: Եվ կատակով միշտ եղբայրներս կնոջս ասում էին՝ աշխատիր միշտ բարձր տրամադրությամբ ճանապարհել, որ մեր բոլորի պրոբլեմները լուծվի, կինս էլ իրենց պատասխանուըմ էր՝ դե աշխատեք նույն տրամադրությամբ ինձ վերադարձնել, որ երեկոյան էլ մեր պրոբլեմները լուծվեն:

3 առանձին, մշտական հարցեր՝

.Ի՞նչ կփոխեիք ամենաառաջինը մեր երկրում, եթե մեկ օրով լինեիք ղեկավար:

Ես երազանքներով չեմ ապրում:

Կյանքի ամենամեծ ձախողումը:

Եթե նշեմ որևէ ձախողում, ուրեմն հարմարվել եմ դրա հետ, բոլոր ձախողումները շտկելի են:

Ի՞նչ գերբնական ուժով կուզեիք օժտված լինել:

Եթե նման հնարավարություն լիներ, կիրականացնեի այն ամենը, ինչ մտածում եմ իմ ժողովրդի մասին:

Կարինա Սահակյան

Խաչատուր Էլլոյան