Հայաստանը,հատկապես իմ սիրելի Երևանը,վերածվում է մի գժանոցի,էլ աչկը թափաց տատիկ,էլ չքսված աղջիկ,էլ դդումը դդմի գլխին,էլ գեղի կլուբի աստղ մեծ քիթ փթիրը,բոլորը լցվում են Երևանի կենտրոն սկսում տոնել էտ անկապ տոնը ու էտ օրը ում հարցնում ես թե խի ես սենց հագնվել ասումա դե ուրախ տոնա դուրս եմ եկել մարդկանց ուրախացնելու,ասենք ծերեթելիի կանգնողները գաին ձրի ուրախացնեին կարելի էր հասկանալ,բայց կյանքից փախածը ոնց կարա ուրախացնի:

Հ.Գ. Ես դեմ չեմ որ մենք արտասահմանյան տոներ վերցնենք դարձնենք մերը,բայց դե տոներ կան որ հեչ մերը չեն: