Երբ հարցնում եՄ, լավ, ԷԼ Ի՞ՆՉ ՊԵՏՔ Է ԱՆԵԼ, պատասխանը. պետք է մարդիկ չհանդուրժեն, բողոքեն, ցույցեր անեն:

Հարցնում եմ, պատրաստ ե՞ք միանալ, պատասխանը՝ ոչ: Հատկապես պաշտոնատար անձիք են այդպես պատասխանում:

Այդ դեպքում, հարցնում եմ, ուրեմն այս վիճակը մեծամասնությանը ձե՞ռք է տալիս, արձագանքը, թե դե սուս ու փուս են մնում, բայց ախր կործանվում ենք:

Եվ այս բնույթի խոսակցությունները գնում են նորընտիր Ազգային Ժողովում նոր կառավարության կողմից ներկայացրած ծրագրի քննարկման ժամանակ:

Ասածս ի՞նչ է:

Ու՞մ համար եք այդ ծրագիրը գրում, քննարկում, եթե մարդիկ ոչ մի ուշադրություն չեն դարձնում, չեն հավատում, թե այդ ծրագիր ասածը որևէ նշանակություն ունի իրենց համար:

Դե մենք էլ կքննադատենք, կբացահայտենք, կառաջարկենք, մոնիթորինգ կանենք, նորից կառաջարկենք, բայց էԼԻ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ՉԵՆ ԴԱՐՁՆԻ ՈՐՈՇՈՒՄ ԿԱՅԱՑՆՈՂՆԵՐԸ:

եվ նորից, էլի կգրենք, կհանդիպենք, կքննադատենք, կառաջարկենք, բայց ՄԻՆՉև Ե՞ՐԲ: