Ձեր նշանակումն ամենից շատն ուրախացրեց հանրությանը, պատճառը նաև նախկին նախարարի գործոնն էր: Ինչպե՞ս եք գնահատում Հասմիկ Պողոսյանի գործունեութունը, ի՞նչ վիճակում է նա մշակույթը հանձնել Ձեզ: Որո՞նք են Ձեր առաջնային ծրագրերը:
Հասմիկ Պողոսյանի գործունեությունը շատ դրական եմ գնահատում, որովհետև 10 տարի շարունակ նա իսկապես ստեղծել է ֆունդամենտալ բազա, որի հիման վրա մենք այսօր սկսելու ենք աշխատել: Մենք պարզապես զարգացման վեկտորներն ենք փորձում փոխել: Ես կարծում եմ, հանրության սպասելիքները այդքան բուռն և աշխույժ էին այն պատճառով, որ ես հենց առաջին օրվանից արձագանքեցի, որ շատ բաց ենք աշխատելու և ակնկալեցի հանրության աջակցությունը: Կարծում եմ, դա էր պատճառը և ինչ-որ տեղ նաև այն հանրահռչակությունը, որ ես ունեի իմ նախկին գործունեության ընթացքում: Առաջնային քայլը գրահրատարակչական ոլորտի ամբողջական ցիկլի կարգավորումն է՝ սկսած գրողից մինչև ընթերցող և այս ընթացքում հրատարակիչ, միջնորդող, վաճառող, որը, կարծում եմ, շատ կարևոր ցիկլ է, որ պետք է ամբողջացնել և դարձնել շահութաբեր բոլորի համար: Գրողի հրատարակչի, վաճառողի համար շահութաբեր, ընթերցողի համար շահութաբեր այն իմաստով, որ բովանդակություն է ստանում և պետության, մեզ համար շահութաբեր, որ մենք կարողանում ենք հասարակություն կրթել, մենք կարողանում ենք այսօրվա երեխային դաստիարակել որպես վաղվա մեր երկրի արժանապատիվ քաղաքացի: Ես կարծում եմ, որ այն մոդելը, որ ես մտածել եմ, մենք կկարողանանք իրականացնել մոտ ապագայում՝ ստեղծել գրախանութների այնպիսի ցանց, որը կարողանա ապահովել ընտանեկան հանգստի միջավայր՝ գիրքը պահելով դոմինանտ:
Ի՞նչ եք կարծում, ինչը պիտի «ստիպի» մարդկանց գրախանութներ բացել և արդյոք գրախանութներ ստեղելու ծրագիրը այսօր ուտոպիստական չէ՞:
Ճիշտ բիզնես մոդելը: Եթե մենք կարողանանք ստեղծել ճիշտ բիզնես մոդել, որի հիման վրա գիրքը բիզնեսում լինի դոմինանտ, բայց նաև ունենանք այլ գործառույթներ, որոնք կարող են այդ վնասով աշխատող բիզնեսը դարձնել շահութաբեր, նաև պետական արտոնությունները, որ հնարավոր է սահմանվեն նման գործունեության համար, ինչու չէ նաև այս գործում ներդնողների երազկոտությունը, այսպես ասած: Եթե մարդը երազներ չունի, ինքը պարզապես չի կարողանում ներդրում կամ որևէ բիզնես անել: Ես կարծում եմ, որ մարդկային երազները պետք է շարժել՝ ապագայի հանդեպ վստահությունը ստեղծելով: Եվ դա հնարավոր կդառնա, հավատացեք: Նման օրինակ եղավ ԱՄՆ-ում, երբ ԱՄՆ-ի հասարակությունը շատ հեռու էր կանգնել գրքից արդեն վաղուց՝ համացանցի, համակարգիչների պատճառով: Գրախանութները հերթով փակվում էին և ստեղծվեցին գրախանութների բիզնես մոդելներ: Դա շատ հետաքրքիր մոդել է՝ ընտանեկան հանգիստ, ժամանցի մոդել, որը 100%-ով կարելի է տեղայնացնել Հայաստանում: Հավատացեք՝ մեզ մոտ շատ ավելի շուտ կփրկվի գիրքը: Այսօր ես այդ հիշյալ գրախանութներում տեսնում եմ ընտանիքներ, երեխաներ՝ գրքերի պահարանների անցուղիների արանքներում նստած, պառկած գիրք են կարդում՝ ոչ թե ինտերնետով, այլ կարդում են գիրք: Համոզված եմ, որ մեր հասարակությունը շատ ավելի արթուն է, դեռ այնքան էլ չի հեռացել գրքից և փոքրիկ ազդակի միջոցով շատ արագ կվերականգնվի գիրք ընթերցելը:
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում Հանրային հեռուստաընկերության մեծ աղմուկ բարձրացրած «Ամենակարող երգիչ» հաղորդման գաղափարին: Որպես նախարար՝ ի՞նչ միջոցներ եք ձեռնարկելու հանրության շրջանում այդքան մեծ վրդովմունք առաջացրած հարցը լուծելու համար:
Հանրային հեռուստառադիոընկերությունը մշակույթի նախարարության հետ որևէ առնչություն չունի: Մշակույթի նախարարությունը կապ չունի հեռուստատեսության հետ, հեռուստատեսությունը ինքնուրույն է որոշում իր ծրագրային քաղաքականությունը և ինքնուրույն էլ իրականացնում է: Անշուշտ, որպես մշակույթի նախարար, ես իմ ասելիքն ունեմ, իմ խոսքն ունեմ, բայց, ցավոք սրտի, չեմ հասցրել դիտել այդ հաղորդումը: Անշուշտ, ծանոթ եմ այն արձագանքներին, որոնք հասարակության մեջ հնչում են և վստահ եմ այդ մարդկանց կարծիքին, որովհետև շատ հեղինակավոր մարդիկ են իրենց կարծիքն արտահայտում և, իհարկե, միանում եմ և դատապարտում եմ: Չի կարելի հանրության հետ այդպես վարվել: Դրան հակակշիռ մենք այլ քայլեր ունենք: Հանրային հեռուստատեսությունը ստանում է գումարներ պետությունից, բայց մասնավոր հեռուստաընկերությունների հետ մշակույթի նախարարությունը ծրագրում է աշխատել: Ես մասնավորապես մտածում եմ, որ պետք է պատվերներ ձևակերպվել մասնավոր հեռուստաընկերությունների հետ ստեղծելու համար ազգային, ազգագրական երգ-երաժշտության փառատոններ, մրցույթներ, համերգներ: Ես կարծում եմ, որ ազգային երգ-երաժշտությունը պետք է արթնացնի մեր գենետիկ կոդը և այդ գենետիկ կոդն է, որ շտկելու է մեր այս բարոյահոգեբանական վիճակը, որը այսօր տիրում է մեր հասարակության մեջ: Դրա համար խիստ անհրաժեշտ է ագզային երգ-երաժշտության տարածումը:
Արդեն հասցրե՞լ եք զրուցել վարչապետի հետ ոլորտի խնդիրների մասին: Շատերի համար արդեն նկատելի է նրա պահանջկոտությունը, ինչպե՞ս եք պատկերացնում ձեր համագործակցությունը:
Հասցրել եմ զրուցել մինչև նշանակումը՝ ընդհանուր խնդիրների շուրջ, բայց նշանակումից հետո ինձ որոշակի ժամանակ է պետք խնդիրները ձևակերպելու համար, որովհետև մի բան է դրանք պատկերացնել դրսից, մեկ այլ բան՝ ծանոթանալ ներսում: Ըստ դրա փոխվում են պատկերացումները և ամենակարևորը՝ լուծումների ձևերն են փոխվում, դրա համար ինձ մի փոքր ժամանակ է պետք, դեռ չեմ հասցրել ձևավորել խնդիրները, որպեսզի խոսեմ պարոն վարչապետի հետ: Եթե պահանջկոտություն չլինի, ոչ մի բան առաջ չի գնա: Ես չափազանց մեծ եմ գնահատում վարչապետի այն հատկությունը, որ պահանջկոտ է, հետևողական, ուշադիր: Հակառակ դեպքում՝ մեր երկրում ոչինչ չի ստացվի, ոչինչ առաջ չի գնա: Ես միայն ուրախ կլինեմ, որ հետագայում նաև մշակույթի ոլորտում մեր առաջ քաշած խնդիրների շուրջ լինի պահանջկոտություն և վստահ եմ՝ այդպես էլ լինելու է: Ես ինքս էլ այդպիսի մարդ եմ:
Ինչպե՞ս եք սովորաբար կազմակերպում հանգստյան օրերը: Կա՞ մի բան, որ պարտադիր է Ձեր առօրյայում աշխատանքային ժամերից հետո:
Ընդամենը 3-4 օր առաջ, երբ ես դեռ մշակույթի նախարար չէի, ես ամեն օր երկու կամ գոնե մեկ անգամ անպայման լինում էի մարզասրահում, հաճախում էի պարապմունքների և շատ լավ էի զգում ինձ ֆիզիկապես: Նշանակումից հետո հնարավորությունը չկա դրա: Չգիտեմ՝ հետագայում ինչպես կլինի, բայց ես ուզում եմ հասնել նրան, որ այս լարվածությունը գոնե տա այն պտուղները, որոնց մասին մենք երկար երազել ենք, այս լարվածությունը բերի այն մտահոգությունների լուծմանը, որը անընդհատ մեզ մտատանջում է: Մենք պիտի ստեղծենք լավ տրամադրություն, մենք պիտի ստեղծենք ապագայի հանդեպ լավատեսություն: Ստեղծենք այն լավատեսությունը, որը երիտասարդներին ուրախ կպահի մեր քաղաքում, մեր հանրապետությունում:
Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ երջանկացնում և կյանքում ինչի՞ համար եք ամենից շատ շնորհակալ:
Շատ շնորհակալ եմ Աստծուն, որ ինձ պարգևել է հրաշալի ընտանիք: Սա անկեղծության ժանրից է, որը իմ առաջին իսկ հարցազրույցի ժամանակ որոշ «բլոգերների» կողմից փորձվեց հումորի վերածվել, բայց ես շարունակում եմ պնդել, որ առաջնայինը մարդու կյանքում ընտանիքն է, որը պետության մոդելն է փոքր: Շնորհակալ եմ Աստծուն իմ զավակների, ծնողների համար, և այն դաստիարակության ու կրթության համար, որ ես ստացել եմ իմ հայրենիքում՝ թեկուզ խորհրդային երկրում:
Ո՞րն է եղել ամենակարևոր խորհուրդը, որ Դուք ստացել ու փոխանցել եք երբևէ:
Ամենակարևոր խորհուրդը, որը նաև կյանքում ինձ օգնեց շատ, մասնագիտական էր, որ ինձ տվեց մեր հեռուստահաղորդավարական բաժնի ղեկավար Նառա Շլեպչյանը. լինել անկեղծ, շիտակ և ազնիվ հեռուստադիտողի հետ, որովհետև հեռուստաէկրանը ռենտգենային սարք է, այն պատկերում է ոչ միայն քո արտաքինը, այլ նաև ամբողջ ներաշխարհը: Դա նաև փոխանցել եմ իմ զավակներին:
Ինչո՞վ են այժմ զբաղում Ձեր երեխաները, ի՞նչ հետաքրքրություններ ունեն:
Տղաս՝ Հայկը, ավարտեց Թատրոնի և կինոյի ինսիտուտը՝ արտ մենեջեր մասնագիտությամբ և տեղափոխվեց ԱՄՆ: Որոշ ժամանակ աշխատեց այստեղ, բայց հետո որոշեց ուսումնառությունը շարունակել և այս պահին ԱՄՆ-ում աշխատում է «Նյու Յորք լայֆ ինշուրանս» ապահովագրական ընկերությունում՝ որպես ապահովագրական գործակալ, բավականին հաջողակ է: Աղջիկս՝ Սեդան, ավարտեց Մանկավարժական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը, բայց հիմա որոշել է մասնագտիությունը փոխել և ԱՄՆ-ում ուսանում է բժշկություն: Փոքր աղջիկս՝ Արինան, 13 տարեկան է, սովորում է N 114 դպրոցի 8-րդ դաարանում:
Ձեր՝ նախարար նշանակվելու մասին լուրերը վաղուց էին շրջանառվում: Արդյոք դա նպատակ եղե՞լ է Ձեզ համար, ի՞նչ հարաբերություններ եք ունեցել Կարեն Կարապետյանի հետ և արդյոք դրանք որևէ կերպ որոշման վրա ազդել են:
Երբևէ չեմ մտածել դրա մասին, որովհետև իմ աշխարհը եղել է հեռուստատեսությունը և ռադիոն: Անցյալ տարվանից դեռ սկսեցին պտտվել այդ շշուկները, կամ չասենք շշուկներ՝ բարձրաձայն աղմուկները: Ինձ համար մի քիչ տարօրինակ էր, իհարկե: Կարեն Կարապետյանին ընդամենը ճանաչել եմ և կարծում եմ, նա էլ ընդամենը ճանաչել է ինձ, մենք մտերիմ հարաբերություններ չենք ունեցել, պարզապես յուրաքանչյուրս աշխատել ենք մեզ վստահված ոլորտներում: Ես ճանաչել եմ նրան՝ որպես շատ հաջողակ կառավարիչ և շատ լավ մարդ: Եվ տարբեր առիթներով, երբ շփվել ենք մարդկային, բարեկամական, ընկերական շփումներով, ընդամենը գնահատել եմ որպես լավ մարդ, բայց մտերիմ ընկերներ կամ մտերիմներ երբեք չենք եղել: Եվ չեմ կարծում, որ մտերմության ինչ-որ աստիճանն է եղել իմ նշանակման պատճառը: Ուրախ եմ, որ նա տեսել է իմ մեջ և գնահատել է այն կարողությունը, որ ես կարող եմ ծառայել այս գործին, ծառայել մեր պետությանը, մեր մշակույթին:
Երևանում ո՞ր վայրն եք սիրում ամենից շատ, որտե՞ղ եք ավելի հաճախ լինում:
Իմ ամենասիրելի վայրը մարզասրահն էր, բայց ինձ այլևս չի կարելի տեսնել այնստեղ (ծիծաղում է):
3 առանձին, մշտական հարցեր
Ի՞նչ կփոխեիք ամենաառաջինը մեր երկրում, եթե մեկ օրով լինեիք ղեկավար:
Շատ բան կա փոխելու, բայց առաջինը, որ պիտի փոխվի մեր մտայնության մեջ, դա հավատն է ապագայի հանդեպ: Հասարակությունը այլևս պիտի վստահի պաշտոնային՝ այն մարդուն, ով կառավարում է տվյալ ոլորտը: Եվ ես առաջին հերթին ուզում եմ հենց այդ վստահությունը արթնացնել մարդկանց մոտ:
Կյանքի ամենամեծ ձախողումը:
Եթե ասեմ կյանքում ձախողում չեմ ունեցել, թերևս, կզարմանաք, առավելևս մեծ ձախողում: Ես միշտ երազով եմ մոտեցել ցանկացած հարցի, միշտ պատկերացրել եմ, թե ինչպես իմ երազները պիտի իրականություն դառնան: Փորձել եմ մաքսիմալ իրականություն դարձնել և մշտապես ես հաջողել եմ:
Ի՞նչ գերբնական ուժով կուզեիք օժտված լինել:
Ժողովրդի սիրով և վստահությամբ: Դրանից ավելի գերբանական ուժ չկա աշխարհում:
Կարինա Սահակյան
Տաթև Այվազյան
Խաչատուր Էլլոյան
364.jpg&w=178)
392.jpg&w=178)
461.jpg&w=178)
520.jpg&w=178)
648.jpg&w=178)
813.jpg&w=178)
924.jpg&w=178)
1118.jpg&w=178)
1353.jpg&w=178)
30.jpg&w=178)
34.jpg&w=178)
40.jpg&w=178)
45.jpg&w=178)
52.jpg&w=178)
54.jpg&w=178)
60.jpg&w=178)
91.jpg&w=178)
78.jpg&w=178)
101.jpg&w=178)
100.jpg&w=178)
119.jpg&w=178)
41.jpg&w=380)
351.jpg&w=180)
302.jpg&w=180)
390.jpg&w=170)
219.jpg&w=380)
200.jpg&w=180)
392.jpg&w=180)
252.jpg&w=180)
350.jpg&w=180)