Վարչապետ Փաշինյանը մարտի 9-ին Գյումրիում, ավագանու արտահերթ ընտրությունների ոչպաշտոնական քարոզարշավում ունեցած իր ելույթում հայտարարել է. «Նրանք, ովքեր արդեն ինքնահայտարարագրվել են Գյումրիի ընտրություններին մասնակցելու, նրանց մասնակցությունը ընդամենը ունի մի համատեքստ. Նրանք դուրս են էկել իրենց գողացված գույքերը պաշտպանելու վերջին կռվին եւ վերջին ճակատամարտին: Նրանք դուրս են եկել իրենց թալանածը պաշտպանելու վերջին մարտին ու ճակատամարտին: Գյումրիի ընտրություններին մասնակցում է 300-350 մլն դոլարի ապօրինի ձեռքբերված գույք, որը սպասվում է վերադարձի Հայաստանի Հանրապետությանը եւ ժողովրդին ի սեփականություն: Ընդ որում հայտնի են՝ ումն են էդ գույքերը: Դրանք Միշիկի գույքերն են, դրանք Վարդանիկի գույքերն են, դրանք Ռոբիկի գույքերն են, եւ դրանք Սերժիկի գույքերն են»:

Անկախ այն հանգամանքից, թե քանի թեկնածուի մասին է տեղյակ եղել Ն.Փաշինյանը ելույթի պահին, անկախ այն հանգամանքից, թե ինչ հռետորաբանական հնարք է կամեցել կիրառել ու ինչ մտքի թռիչք է ունեցել այդ պահին, անկախ այն հանգամանքից, թե ովքեր են իր խորհրդատուները նման բան հայտարարելու համար, այդ հայտարարությունը իմ հասցեին զրպարտչական է, չնայած անվանական չէ: Առնվազն տարակուսանք է հարուցում այն հանգամանքը, որ բացի մեր անձնական մոտավորապես 25-ամյա ծանոթությունը, վարչապետը, պաշտոնի բերումով տիրապետում է ապօրինի գույքի եւ հարակցությունների մասին տեղեկություններին ու անհնար էր, որ չիմանար, որ իմ գույքերից որեւէ մեկը չի քննվում որպես ապօրինի ծագման գույք: Բացի այդ, վարչապետը տեղյակ է, թե ես եւ իմ ընտանիքը ինչպիսի զրկանքներ ու տառապանքներ ենք կրել իր նշած անձանց իշխանավարության տարիներին: Այդով հանդերձ, գուցե ի նկատի ունենալով այլոց, նաեւ իմ մասին է խոսել այդ մարդկանց հետ կապակցվածություն մատնանշող նվաստացուցիչ ենթատեքստով:

Ես որպես հարկատու պարտավոր չեմ բացատրել վարչապետին, որ այս օրերին այդպիսի հայտարարությունները բարդացնում են առանց այն էլ ապատեղակատվական եւ մանիպուլյատիվ քարոզչական մթնոլորտը, բայց հանուն քաղաքի, Հայաստանի հանրապետության եւ քաղաքական մշակույթի բարձր որակի, ստիպված եմ մի քանի կոչ անել.

1. Պետական բարձր պաշտոնյան պարտավոր է պատասխանատու լինել իր հայտարարությունների եւ գործողությունների համար: Այս համատեքստում արժեքավոր կլիներ իր պարզաբանող եւ ափսոսանքի հայտարարությունը վերոհիշյալի մասին:

2. Հրապարակային մեղադրանքները անել աներկբա մատնանշումներով եւ հիմնավոր կերպով: Հակառակի հետեւանքով ձախողումների օրինակները («Մարտի մեկն ամբողջ ծավալով բացահայտված է...», «ես նման բան չեմ ասել», Ն.Փ.) վարկաբեկում են նմանատիպ հայտարություններն անողներին: Միաժամանակ, կարեւոր է այդ հայտարարություններն անելիս չվնասել հնարավոր իրավական գործընթացները, քննությունները եւ դատավարությունները:

3. Այդօրինակ ճառերից առաջ խորհրդակցել բանիմաց մարդկանց, խորհրդականների եւ օգնականների հետ, խուսափելու համար ամոթալի վրիպումներից, եթե իհարկե դիտավորություն չէր արածը:

30 րոպե տեւած ելույթի մյուս դրվագներին (ապօրինի գույքը ինստիտուցիոնալ եղանակով ենք վերադարձնում, այդ պատճառով է ուշանում, ռենջ-առ-ռենջ ենք վերադարձնելու..., Գյումրեցին ա որոշել, որ Սարիկ Մինասյանը պետք է լինի Գյումրու քաղաքապետի պաշտոնակատար ..., Գյումրեցիները պիտի ընտրեն իրենց ընտրածներին...) անդրադարձել եմ եւ կանդրադառնամ որպես քաղաքական նպատակահարմարությունից բխած տեքստերի:

Լեւոն Բարսեղյան,

Եվրադաշինքից Գյումրու քաղաքապետի թեկնածու»: