«Փաստ» օրաթերթը գրում է

Գարիկը ծնվել է 2002 թ. Երևանում: Մանկությունն ու պատանեկությունն անցել են մայրաքաղաքում: Մայրիկի խոսքով՝ Գարիկը բարի ու խելացի երեխա էր: «Միասին էինք ապրում, հիմա մենակ եմ»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Լիլ յան ու շարունակում. «Մանկության տարիներից Գարիկը շատ աշխույժ երեխա էր, ընկերասեր, մեծերին հարգող, թույլերին պաշտպանող: Սիրում ու հարգում էր իր դասընկերներին և ուսուցիչներին»։ Գարիկ Ստեփանյանը սովորել է Երևանի Գ. Գյուլբենկյանի անվան թիվ 190 դպրոցում:

«Շատ սիրում էր Հայոց պատմություն առարկան, միշտ կարդում էր, զուգահեռներ տանում մեր ժամանակների հետ, հայրենիքի մասին շատ էինք զրուցում: Երբեմն իրեն առաջարկում էի արտերկիր տեղափոխվել, բայց միշտ մերժում էր՝ մա՛մ, այստեղ եմ ծնվել, ապրել, մեծացել, ու իմ կյանքն էլ Հայաստանում եմ շարունակելու, արտերկրի անուն չտաս»,-նշում է զրուցակիցս:

Մասնագիտական հետաքրքրությունները որդուն դեպի ծրագրավորում տարան, դպրոցից հետո ուսումը շարունակեց քոլեջում: Այն ավարտելուց հետո 2020 թ. հուլիսի 2-ին զորակոչվեց բանակ: Գարիկի ծառայությունն անցնում էր Արմավիրի մարզում: Մայրիկն ասում է՝ այնքան էր ուրախացել, որ իրեն քիչ թե շատ մոտ է լինելու, բայց 44-օրյա պատերազմն ամեն ինչ փոխեց: Գարիկը երկու ամսվա ծառայող էր, երբ սկսվեց պատերազմը: Օրեր անց նրան տեղափոխում են Արցախ, ավելի կոնկրետ՝ Սանասար (Կուբաթլու): «Զանգեց՝ մա՛մ ջան, ինձ տանում են Սիսիան, ինձ ճիշտը չասաց: Գնացի Սիսիան, որ հանդիպեմ տղայիս, բայց ինձ ասացին, որ երեխուս տարել են Գորիս: Պատերազմի օրերին Սիսիանից հետո գնացի Գորիս: Ուր ասում էին, այնտեղ գնում էի:

Յոթ օր տղայիս ձայնը չեմ լսել: Վերադարձա Սիսիան, մի գեներալ էր, խնդրեցի իրեն՝ միակ տղաս է, մի քանի օր է՝ ձայնը չեմ լսել, գոնե մեկ անգամ ձայնը լսեմ, որ հանգիստ լինեմ: Ասաց՝ գնացեք, վաղն առավոտյան ձեր տղայի ձայնը կլսեք: Հոկտեմբերի 24-ի առավոտյան ժամը 08:20 տղաս զանգահարեց՝ «մա՛մ ջան, ինչի՞ ես խառնվել իրար, ամեն ինչ նորմալ է, մե՛րս, դուխով, դու հզոր տղա ես մեծացրել»: Իսկ հոկտեմբերի 25-ին զոհվեց Կուբաթլուում»:

Երբ ամիսների ընթացքում տղաների մասին նյութեր ես պատրաստում, լսում ես անհավատալին, դադարում հավատալ պատահականություններին, քեզ թվում է, որ արդեն քար ես դարձել, բայց ամեն տղայի պատմությունն ապացուցում է, որ բանական մարդը քարսիրտ դառնալ ուղղակի չի կարող: Մայրիկը Գարիկի հետ վերջին անգամ խոսել է հոկտեմբերի 24-ին, իսկ հաջորդ օրը որդին փրկել է իր ծառայակից ընկերների կյանքը, չի ենթարկվել հրամանատարի նահանջ հրամանին, հրամանատարին, որի հետ նույն ազգանունն են ունեցել, ասել է՝ Ստեփանյա՛ն, դուք զորքին իջեցրեք, ես ձեր թիկունքը կպահեմ, չեմ նահանջի: Գարիկը պատասխանատու էր ПК զենքի համար, գնդացրորդ էր:

Գարիկը փրկել է 120 տղայի կյանք, իսկ ինքը զոհվել է դիպուկահարի կրակոցից: Մայրիկը ծանոթացել և շփվում է փրկված տղաների ընտանիքների հետ, ի դեպ, համարձակությունս չներեց հարցնելու, թե քանի՞սն են ողջ մնացել պատերազմից հետո: Մայրիկի խոսքով, հրամանատարն է հենց հաջորդ օրը զանգահարում իր եղբորը և ասում, որ Գարիկը զոհվել է: «Բայց այդ ժամանակ չկարողացանք իրեն Կուբաթլուից բերել, քանի որ այդ տարածքներն արդեն թշնամու ձեռքում էին: Դեկտեմբերի 19-ին նոր միայն գտանք տղայիս, 21-ին հուղարկավորեցինք»:

Հ. Գ. - Գարիկ Ստեփանյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» և «Արիության համար» մեդալներով: Մի շարք պարգևներ ու մեդալներ ունի տարբեր ՀԿ-ների կողմից: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում: Այն զորամասում, որտեղ Գարիկը հասցրեց ծառայել ընդամենը երկու ամիս, նա իր անկյունն ունի, խաչքարը, ծառատունկ է կազմակերպվել՝ ի հիշատակ ընկերների կյանքը փրկած 18-ամյա զինծառայողի: