«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Այսօր հայր և որդի Կարեն և Նարեկ Հովհաննիսյանների մասին ենք պատմելու: Տիկին Հասմիկի խոսքով, ամուսինը հոգատար էր, ընտանիքին նվիրված: «Պատերազմ ևս ընտանիքի համար գնաց: Մեր տղային չկարողացանք հետ պահել, որ կամավոր չմեկնի: Կարենն էլ ասաց՝ իմ տղան գնում է, մնում եմ, որ ի՞նչ անեմ: Մեկ պատերազմ արդեն տեսել էր, 1992-94 թթ. մասնակցել էր ռազմական գործողությունների, վիրավորում ստացել, գիտեր, թե ինչ բան է պատերազմը»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Կարենի կինը: 27 տարի կլիներ, ինչ ամուսնացած էին:

Կարենն ու Հասմիկը որդի և դուստր ունեն: Այս պատերազմում տիկին Հասմիկը նաև որդուն է կորցրել: «Նարեկը շատ մեծ սիրո պտուղ է: Խելացի ու բանիմաց, նաև աշխույժ տղա էր: Բարձր գնահատականներով ավարտել էր Երևանի հայ-հունական պետական քոլեջի Խմորման և գինեգործության բաժինը, գարեջրի մասնագետ էր, հետո ընդունվել Ագրարային համալսարանի գինեգործության բաժնի միանգամից երկրորդ կուրս: Միաժամանակ աշխատում էր նաև Երևանի գարեջրի գործարանում: Երրորդ կուրսի ուսանող էր, երբ պատերազմն սկսվեց, երբ մեր բոլոր երազանքներն ու նպատակները կիսատ մնացին»:

Տիկին Հասմիկի խոսքով, որդին փոքրուց սիրել է իր մասնագիտությունը, պապիկն էլ այդ մասնագիտությունն ուներ, և Նարեկը նրա հետ հաճախ էր գործարանում լինում: Նարեկը 2015-2017 թթ. ծառայել էր Ասկերանում, Ապրիլ յան պատերազմի մասնակից էր:

«Պատերազմի օրերին 102 օր դիրքերից չիջավ, ավագ սերժանտ էր, երբ զորացրվեց: Հայր ու որդի շատ լավ գիտեին՝ պատերազմն ինչ է, ճանաչում էին թշնամու ձեռագիրը, պատահական չէր, որ առաջին օրերին մեկնեցին ռազմադաշտ: Որդուս ասացի՝ մեկ օր սպասի, տեսնենք, թե ինչ է կատարվում, պատասխանեց՝ չե՞ս հասկանում, որ տղերքը մենակ են: Այլևս անիմաստ էր որևէ բան ասել»,-նշում է տիկին Հասմիկը:

Վերհիշում ենք պատերազմի օրերը: «Նարեկը պատերազմը սկսվելուց հետո ծանուցագիր ստացավ, գնում էր զինկոմիսարիատ, ասում էին՝ գնա, առավոտյան կգաս, հետո գնա, վաղը կգաս: Տղաներն ըմբոստացան, թե մեզ տանում, բերում եք: Սկսեցին կամավոր ջոկատներ կազմել, այդ պահին մի մարդ ասաց՝ գնում եմ Ստեփանակերտ, մեքենայիս մեջ տեղ ունեմ, Նարեկն էլ արձագանքեց՝ գալիս ենք: Շատ արագ ստացվեց ամեն ինչ: Մեր հարևաններից մեկին ասել էր՝ գնում եմ այնտեղ, որտեղից հետ գալու հավանականությունը շատ քիչ է»: Հայր ու որդի Երևանից հասնում են Ստեփանակերտ:

«Նարեկը սկզբից գնացել էր Ասկերանի այն զորամասը, որտեղ ծառայել էր: Ասել էին՝ տեղ չունենք այստեղ, մեր զինվորները շատ են: Մատաղիսից էլ հետ էին ուղարկել, չգիտեմ, թե ինչ պատճառով: Հետո ամուսինս նկար ուղարկեց, գրել էր՝ «գնացինք Ջաբրայիլ»: Կապի մեջ էի իրենց հետ, ասացի՝ Կարե՛ն, խնդրում եմ, հետ եկեք: Պատասխանեց՝ էլ չենք կարող: Չգիտեմ՝ այդ պահին ինչ մտածեց, ինչեր էին արդեն տեսել»:

Վերջին անգամ ամուսնու և որդու հետ տիկին Հասմիկը զրուցել է հոկտեմբերի 2-ի ուշ երեկոյան, հոկտեմբերի 3-ին արդեն նրա զանգերն անպատասխան են մնացել: «Մեզ որևէ մեկը հետագայում կոնկրետ չասաց, թե երբ են զոհվել, բայց գիտենք, որ այդ գիշեր Ջրականում երևի ամենամեծ մարտն էր եղել: Նարեկը նաև հոկտեմբերի 2-ի գիշերն ընկերներին նամակ էր գրել՝ «բոյ ենք տալիս, չենք մեռել»: Առավոտյան արդեն իր հեռախոսին պատասխանող չեղավ: Հոկտեմբերի 11-ին թուրքական ինչ-որ էջում տեսանյութ էին տեղադրել, զոհված տղաներն էին, Նարեկը ճանապարհին էր ընկած, տեսանյութը դիտելուց հետո զգացողություն ունենք, որ հետ է դարձել, շրջվել դեպի հայրը և…»:

Ի՞նչն է ուժ տալիս տիկին Հասմիկին «կյանքը շարունակելու» համար:«Ինձ միայն աղջիկս է ուժ տալիս: Պահ է գալիս, որ սպառվում եմ, բայց դժվար պահերին նայում եմ աղջկաս ու ասում՝ իրենք Աննային իմ հույսով են թողել: Հիմա Աննան ուսանողուհի է, իրեն միշտ ասում եմ՝ Նարեկի կիսատ թողածը դու պիտի լրացնես, երբ իմ գործն այստեղ ավարտեմ ու գնամ հայրիկի ու եղբորդ մոտ, պետք է պարզ ճակատով կանգնեմ իրենց առջև ու ասեմ՝ ձեզ չկարողացա հետ պահել պատերազմ մեկնելուց, բայց մի կարևոր գործ արեցի՝ մեր աղջկան հասցրեցի իր նպատակներին»:

Հ. Գ. - Կարեն Հովհաննիսյանն Արցախյան առաջին պատերազմից հետո պարգևատրվել է «1992-1994 թթ. Մարտական գործողությունների մասնակից» կրծքանշանով, «Մայրական երախտագիտություն» մեդալով: 44օրյա պատերազմից հետո հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով: Կարենի որդին՝ Նարեկ Հովհաննիսյանը, ժամկետային զինծառայության ընթացքում արժանացել է պատվոգրերի, հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով»:

Հոդվածն ամբողջությամբ` թերթի այսօրվա համարում: