Shabat.am-ը շարունակում է իր «Շաբաթի հյուրը» հարցազրույցների շարքը: Այս շաբաթ զրուցել ենք Արաբկիր, Աջափնյակ, Դավթաշեն վարչական շրջաններն ընդգրկող թիվ 2 ընտրատարածքում ռեյտինգային ցուցակով առաջադրված, ՀՀԿ թեկնածու Արթուր Գևորգյանի հետ: 

-Պարո՛ն Գևորգյան, բոլորին հետաքրքրում է, ո՞րն է եղել Ձեր և Ձեր հորեղբոր՝ Ռուբեն Գևորգյանի (Ծաղիկ Ռուբո)  խնդիրների իրական պատճառը և ինչպե՞ս են  հիմա ձեր հարաբերությունները:

-Թույլ տվեք այդ մասին մի քիչ զուսպ լինեմ և լռեմ, քանի որ դա ընտանեկան խնդիր է, բոլոր ընտանիքներում էլ լինում են տարաձայնություններ: Հորեբայր և եղբոր տղա՝ կվիճենք, կբարիշենք, սա շատ անձնական է: 

-Կարծիք կա, որ թաղապետ լինելուց հետո թաղապետարանը դեռ Ձեր ենթակայության տակ է գտնվում: Իրականու՞մ Դուք եք ղեկավարում Դավթաշեն վարչական շրջանը:

-Իհարկե դա այդպես չէ, բայց այդտեղ կա մի ճշմարտություն՝ այն  գործելաոճը, որը դրվեց իմ ղեկավարման ժամանակահատվածում, այսօր էլ պահպանվում է, ինչը գովելի է: Հատկանշական է, որ հետագայում պահպանվի պատգամավոր և վարչական շրջանի ղեկավարության անմիջական կապը: Դա տալիս է լավ արդյունք, և այդտեղից շահում է միայն բնակիչը:

Այն վարչական շրջաններում, որտեղ չկա նման կապ՝ տուժում են բնակիչները: Օրինակ մեր հարակից համայնքները՝ Արաբկիր, Աջափնյակ: Պետք է այնպես աշխատել, որ բնակիչներն անձական հարաբերություններից չտուժեն: 

-Խորհրդարանում Դուք դասվում եք չխոսկան պատգամավորների շարքին, ինչու՞ ելույթներ չեք ունեցել այս տարիների ընթացքում: Խորհրդարան անցնելուց հետո պատրաստվու՞մ եք կոտրել այդ կարծրատիպը:

-Ինչպես Դուք համոզվել եք, խոսելու հետ կապված խնդիրներ չունեմ: Վերջին հինգ տարիներին ես լրագրողների հետ բավականին շատ եմ շփվել, երբևիցե չեմ խուսափել ոչ մի լրագրողի հարցից, նույնիսկ, եթե դա տակտից դուրս է եղել: Փորձել եմ, որևէ կերպ մեղմել և պատասխանել՝ չվիրավորելով լրագրողին:

Այն քաղաքական թիմը, որի անդամ եմ նաև ես,  կրում է պատասխանատվություն՝ վարչապետ, նախարարներ, թիմակիցներ: Հարց՝ ինչի՞ մասին ես խոսելու ամբիոնից, եթե  կա հասարակությանը հուզող խնդիր, որը դու լուծել ես օրինակ միջանցքում կամ պատահական հանդիպման ժամանակ: Խնդիրների հիմնական բաժինը չի հասնում ամբիոն: Ամբիոնն ավելի շատ օգտագործում է ընդդիմադիր դաշտը, որը չունի կարճ ճանապարհ այդ խնդիրը լուծելու և ստիպված բարձրաձայնում է ամբիոնից: Հանրապետականի թիմում էլ կան ամբիոնից ակտիվ ելույթներ ունեցող պատգամավորներ, բայց իրականությունն այն է, որ այդ պատգամավորները ռեյտինգային ընտրակարգով չեն առաջադրվել: Ամբիոնից շատ խոսելը չի փաստում մարդու հեղինակության, հարգանքի, գործունյա լինելու մասին:  

 -Վլադիմիր Գասպարյանի փեսա լինելու օգտակարությունը հասկանալի է, իսկ ինչո՞վ է դա դժվարեցնում Ձեր կյանքը:  

- Ես ինքս կայացած մարդ եմ, իհարկե, եթե ունես կին՝ փեսա ես, եթե բոլորի համար ոստիկանապետ է՝ ինձ համար առաջին հերթին իմ կնոջ հայրն է և իմ երեխաների պապիկը: Երբ քո աները ոստիկանապետ է, անշուշտ դրա մեջ կա պատասխանատվություն: Ոստիկանության դրական կողմերը երբեք չեն կապի քեզ հետ, բայց եթե բացասական կողմ են նկատում այն անձնավորում են: Ի՞նչ կապ ունի, իհարկե ոչ մի:

Որոշ նեգատիվ լրատվամիջոցներ որքան էլ փորձեն փեսա արտահայտությունը դնեն շրջանառության մեջ, ինձ դավթաշենցիներն ընկալում և ճանաչում են իմ ընտանիքով, որը բավականին ճանաչված է, երկար տարիների աշխատանք է կատարել տվյալ վարչական շրջանում: Տատս և պապս ուսուցիչներ են եղել, կրթել են մի ամբողջ սերունդ:  Այն մարդիկ, ովքեր փորձում են ոստիկանապետի փեսա արտահայտությունը բերել դաշտ, նրանք իհարկե բարի կամեցողները չեն:

Ոստիկանապետը չի կարող բոլորի համար լավը լինել, եթե լավը լինի, նշանակում է նա վատ է աշխատում: Մեզ պետք է ոստիկանական երկիր, օրենքի գերակայություն: Գնու՞մ ենք դրան՝ այո՛, փոփոխություններ կա՞ն՝ այո՛, հսկայական:

-Միայն չասեք, թե Դուք մրցակիցներ չեք, անկեղծորեն կպատասխանեք ու՞մ եք համարում մրցակից՝ Արման Սահակյանին, թե՞ Արտակ Սարգսյանին:

-Ես սպորտսմեն եմ և ցանկացած մարդ, ով առաջադրվել է, արդեն մրցակցային գործընթացի մեջ է: Ազնվությամբ ասեմ՝ կարող եմ տարանջատել մեկ երկուսին, որոնց հասարակությունը մի գուցե ավելի շատ է ճանաչում, բայց թե ինչպիսի՞ն կլինեն արդյունքներն և ու՞մ եմ համարում մրցակից, դա մի քիչ հարցական է: Մարդուն, եթե ճանաչել են, նրա անունը լսել են՝ դա դեռ չի նշանակում, որ գնալու են նրան ձայն տան: Շուտով պարզ կդառնա: Հասարակությունը բավականին ակտիվ և խելացի է դարձել, և ավելի ուշադիր է: Այսօր 5 և 10 տարի առաջվա եղած  ընտրողի մեջ մեծ տարբերություն կա: 

-2002-2007թ.-ին նախ Ռուսաստանում, հետո՝ Հայաստանում, զբաղվել եք բիզեսով: Կպատմեք մի փոքր այդ տարիների մասին: Ի՞նչ բիզնեսի մասին է խոսքը:

-Իհարկե, կողքից իմ դիրքն այսօր շատերին շահեկան է երևում, ոստիկանապետի փեսա, վարչական շրջանի ղեկավար, պատգամավոր: Դավթաշենի բնակիչներն ինձ շատ լավ են ճանաչում և գիտեն, թե ինչ ճանապարհ եմ անցել, բայց այս ամենն ունի նախապատմություն: Չեմ ցանկանա, որ որևէ մեկն իմ անցած ճանապարհով անցնի: Ես երկար տարիներ սպորտում եմ եղել, երկու օլիմպիական խաղեր, հետագայում՝ պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտ: Առաջին իմ վաստակած գումարը, որը ես համարում եմ ամենազնիվ և արդար գումարն է... ոչ մի բանից 300.000 դոլար պայմանագիր եմ կնքել՝ 2001թ.-ին:

Դա բավականին լուրջ գումար է և եթե խելացի լինես և «քամուն» չտաս, դրա վրա կարելի էր կառուցել տնտեսություն, ինչն ինձ հաջողվել է: Հենց այդ ժամանակահատվածը ես օգտագործեցի, ընդհանուր ներդրումային ծրագրեր իրականացնելով, ինչը հետագայում ինձ օգնեց, որպեսզի ես ազատ լինեմ և իմ ձեռքերը կապված չլինեն: 

-Մի առիթով ասել եք, որ Ձեր հայրը հաճախ էր Ձեզ մասնակից դարձնում իրենց հավաքներին: Կպատմեք այդ տարիներից, ի՞նչ վառ հիշողություններ ունեք:

-Անցած օրը հանդիպել էի ջոկատի տղաներին, և իրենք հիշեցրեցին, որ այն ժամանակ, երբ հայրս ինձ տանում էր առաջին գիծ՝ ես ու եղբայրս 16-17 տարեկան էինք, ջոկատի տղաներն ասում էին.« Լա′վ էլի հրամանատար, էրեխեքին խի՞ ես բերում»,-մեզնով տղաները փոխվեցին, ավելի խիզախ և համարձակ դարձան: Հայրս մեզ տանելով մի ուրիշ բան դաստիրակեց բոլորի մեջ՝ ասում էր. «Իրենց էլ է մայր ծնել, Ձեզ էլ, ոչ մի տարբերություն չկա»:

Հայրս իր կյանքը զոհեց հայրենիքի համար: Նա իր կերպարով յուրօրինակ էր, ֆինասնական մեծ հնարավորություններ ունենալով, Երևան քաղաքում ճանաչված մարդ լինելով՝ նա պարտադիր պայման էր համարում Արցախյան գոյամարտին մասնակցելը: Համոզված էր, որ իր ետևից գնացողները բավականին շատ են: Հորս զոհվելուց հետո, ջոկատը լուծարվեց: Այսինքն շարժիչ ուժը՝ իրենց հրամանատարն էր և պատմությունը հենվել է միշտ անհատների վրա: Այս կյանքում ևս կան մարդիկ ովքեր հրամանատարի դերն են կատարում երկրում, այդ մարդու հետևից գնում են մարդիկ, ովքեր հավատում են: 

-Ինչպե՞ս եք ծանոթացել Ձեր կնոջ հետ, Ձեզ համար դժվա՞ր էր, ոստիկանապետի դստեր ձեռքը խնդրելը:

-Մենք նույն թաղամասում ենք բնակվել, տարիքային տարբերությունը բավականին մեծ է՝ 11 տարի: Իմ կինն աչքիս առաջ է մեծացել: Նա փոքր երեխա էր և իմ մտքով էլ չէր անցնում, որ այդ գեղեցկադեմ աղջիկն իմ կինն է լինելու: Ճակատագիր է (ժպտում է): 

Հեղինակ՝ Մարիամ Մելքումյան

Լուսանկարները՝ Խաչիկ Էլլոյանի