Երկու պառվաբոզ, էն որ շլյապաներով ու ինչքան հնարավոր է դեմքին գաճ լցրած, թևերի մուսկուլներն էլ օդում պար բռնած, մեկը մյուսին հերթ չտալով, խռպոտ ձայնով խոսում են հեռախոսով: Այնքան բարձր, որ մի պահ կանգ առա. Ասում է՝ լսի~, սա երկիր ա՞ բա, Մասկվայում հայ, ըստե հայ, լսի Արզնի գնացինք հանգստանալու էլի հայ, էս հայերից պրծում չկա, նյետ... հիմա էլ գնում ենք Ջերմուկ մի լավ թուլանանք, ընդե էլ, որ հայ տեսա, վերջ, գամ հավաքվեմ ու ռադս քաշեմ Մասկվա... Միակ բանը, որ այժմ կարող եմ ասեմ՝ հայը էն բանիցն անի ձեզ, թեև ինչ իմանամ, ասածս օրհնությո՞ւն թվա...