1.Իշխանության բառադիություն. հույսը դնելով անընդհատ ներարկվող պրոպագանդայի և ուժային կառույցներն օգտագործելու վրա՝ նույնիսկ սեփական ընտանիքի անվտանգությունը չեն կարողանում ապահովել: Իսկ վարչապետի որդին (ով էլ, որ լինի), հատկապես հետպատերազմյան ծանր իրավիճակում, լարված բանակցությունների շրջանում, ակնհայտ է, որ կարող էր հավանական թիրախ լինել:

Իսկ եթե ոչ թե որդի կորցրած մայր լիներ, այլ՝ օտարազգի դիվերսանտ: Ուժ էլ կգործադրեր, մեքենայում էլ մարդիկ կլինեին, որ անհնարին կդարձնեին փախուստը:

Ի դեպ, հատկանշական է, որ ընթացող մեքենայի դուռը բացել հնարավոր է եղել: Այսինքն, դռների բլոկավորում չէր արվել:

Դիվերսանտը կաներ հաստատ:

Ուրեմն, ինչո՞ւ, գրողը տանի, պատշաճ չի ապահովվել պետության ղեկավարի որդու անվտանգությունը:

Լոլո չկարդաք, թե ինքը դեմ էր թիկնապահ ունենալուն: Նորմար երկրում ոչ ոք չէր էլ հարցնելու իր կարծիքը, քանի որ իր անձը կարող է օգտագործվել պետության ղեկավարից որևէ բան ստանալու համար:

2. Իշխանությունները շատ լավ գիտեին, որ կան մի խումբ ծնողներ, որոնք չեն համակերպվում, պատրաստ են ամեն ինչի, որովհետև հասել են «ավելի թանկ կորցնելու բան չունեմ, քան արդեն կորցրել եմ» հոգեվիճակին:

Ի՞նչ աշխատանք է տարվել այդ մարդկանց հետ՝ հոգեբաններից մինչև հանդիպումներ, զրույցներ:

Հանդիպման պահանջով փողոց փակող, ոստիկանության հետ քաշքշվող, անհամաչափ ուժի կիրառմամբ Եռաբլուրից հեռացվող սգավոր ծնողներ տեսել ենք:

Այնինչ վերը նշված հոգևվիճակի կետին հասած մարդկանց հետ չի կարելի նույնկերպ վարվել, ինչ, օրինակ, ընդդիմադիր ակտիվիստի և այլն:

Իսկ թե ինչ և ոնց պիտի արվեր, մասնագիտական մոտեցում է պահանջում և գիտելիքներ, բայց ոչ սոցցանցային հայհոյանքներ, կերպարի դեմորալիզացում ու եզան ուժի գործադրում:

3. Ընդդիմության անկարողություն, քաղաքական դաշտի որակի խորը ճգնաժամ:

Տպավորություն է, որ մեր ընդդիմությունը սպասում է, որ մեկը, հույսը կտրելով, որ իր բողոքին ու ցավին տեր կանգնող կա, մի բան անի, որ ակտիվանան, պաշտպանեն, օգտագործեն, ինքնահաստատվեն:

Այլ կերպ ասած՝ չունենալով սեփական օրակարգ և այդ օրակարգին հանրային աջակցություն, դետոնատոր են փնտրում ...

«Հայաստանում քաղաքական ճգնաժամ չկա» ասողները վատ են պատկերացնում, թե ինչ է ճգնաժամը:

Երբ քաղաքացիների մեծ մասը նախընտրում է Չակ Նորիսին, իսկ առանձին մարդիկ էլ, սեփական ազատությունը վտանգելով, դավաճան են գոռում, անձրևանոց նետում կամ հասնում վարչապետի որդուն, հենց դա է քաղաքական ճգնաժամը: Դա նշանակում է, որ որևէ մեկի հետ հույս չեն կապում»: