Վանաձորում  գրեթե չկա մարդ, որ չճանաչի Թերեզա Վարդերեսյանին: Ավելի ճիշտ կլինի ասել, որ Վանաձորում չկա մեկը ում ականջին գոնե մեկ անգամ չի հասել ավել վաճառող կնոջ ձայնը: Գրում է Factor.am-ը:

Թերեզա տատը մարզկենտրոնում ու հարակից գյուղերում առավել հայտնի է, որպես ավել վաճառող տատիկ: Թոշակի անցնելուց հետո տիկին Թերեզան ընտանիքին օգնում է ավել վաճառելով: Ավելի քան 33 տարի է, ինչ ամեն օր առավոտյան 9:30-10:00-ն ընկած ժամանակահատվածում Թերեզա տատը ավելները դնում է թևի տակն ու շրջում թաղամասերով՝ վաճառում, իր խոսքով ասած, յուրահատուկ ավելները. «Մինչև 7-րդ դասարանն եմ գնացել դպրոց, մամաս հիվանդացավ դպրոցից դուրս եկա, որ պահեմ իրեն: Հետ սկսեցի աշխատել: Սկզբից «Տրիկոտաժում», հետո 1966 թվականից մինչև երկրաշարժի լինելը «Շոլկում» էի աշխատում, որպես թել մանող, հավեսով գործի էի գնում: Հիմա էլ, որ աշխատանք լինի կգնամ, բայց սաղ ծախեցին ու կերան: Ես գործից չեմ փախնում: 45 տարեկանից թոշակի ընկա, մտածեցի, որ չարժե պարապ նստել, ավելի լավ է ավել ծախեմ: Իմ աշխատանքը սիրում եմ՝ հա՛մ տանը պարապ չեմ նստում, հա՛մ էլ երեխաներին եմ օգնում: Մի քիչ կոպիտ բնավորություն ունեմ՝ չեմ գնա ուրիշի տները մաքրեմ, իմ համար ավելի լավ է ավել ծախեմ»:

Տիկին Թերեզայի մոտ ավելի գինը միշտ անփոփոխ է՝ 1.000 դրամ: Ասում է՝ որակին համապատասխան գնով է վաճառում: Վստահեցնում է՝  իրենից մեկ անգամ ավել գնողը, դառնում է իր մշտական հաճախորդը: Վանաձորում այս տարբերակով ավել միայն ինքն է վաճառում, մրցակից չունի. «Զակազ էլ են տալիս, ասում են՝ տոտա ջան, լավ ավել կբերես, ժամ ու տեղ ասում են՝ տանում եմ: Ավելն իմ ամուսինն ա՝ ո՛չ ուտում ա, ո՛չ խմում, ուր գնում ենք իրար պոդրուգ արած ման ենք գալիս: Ինձանից չի բաժանվում, ուր գնում եմ գալիս է հետս» (կատակում է): 78-ամյա տատն ապրում է աղջկա ու թոռան հետ: Ինչպես Վանաձորում շատերը, այնպես էլ ինքը  սոցիալական աջակցության կարիք զգում է: Սակայն որևէ մեկի կողմից երբևէ նման աջակցություն չի ստացել, ինքն էլ երբեք այդ հարցով որևէ մեկի դուռը չի թակել ու չի էլ թակի. «Ամառ, թե ձմեռ, եղանակն իմ համար նշանակություն չունի: Ուզում է անձրև գա, ուզում է՝ կարկուտ, ես պետք է իմ ավելները ծախեմ: Գարունքվա գլուխ ու ամառն են շատ առնում, որ սկսում եմ բախչեքն ու բակերը մաքրել»: Ավել վաճառող տատին սիրում է իրեն շրջապատող աշխարհն ու մարդկանց, իսկ ամենաշատը՝ ավելները:

 Կյանքից երբևէ չի դժգոհում, դժվարությունների առաջ էլ չի կոտրվում, ինչպես ասում են, ձախորդ օրերն էլ կգան ու կանցնեն. «Տենց խոսք կա՝ Կիրովականն առել եմ, ժողովրդին էլ ինձանով եմ արել: Ժողովուրդս էլ է լավը, որ ասեմ վատն են, վիրավորում են, կոպտում կամ էրեխեքը տնազս են անում՝ չէ: Ինձ համար թաղեթաղ ավիլ-ավիլ ասելով գնում եմ: Արդեն բոլորը ճանաչում են: Մեղրուտ գնում եմ, Շահումյան գնում եմ, Վարդանլու, Ղշլաղ, Լագեր, բոլոր թաղամասերը գնում եմ: Չեմ հոգնում քայլելուց, արդեն սովորություն է դարձել: Բա տանը նստեմ, մի բան կորչի, ասեն տարա՞վ, ավելի լավ է հոլի նման ֆռռամ (կատակում է): Քանի ջահել եմ, կաշխատեմ»,- ասում է տիկին Թերեզան ու շարունակում, որ աշխատանքի ընթացքում իրեն երբևէ չեն նեղացնում, ինքն էլ բոլորին սիրում ու ցանկացած հարցի հումորով է մոտենում:

Շարունակությունը՝ սկզբնաղբյուր կայքում: