Ես, անկեղծ ասած, անչափ շնորհակալ եմ իմ ամուսնուն, որովհետև նա ըմբռնումով է մոտենում իմ աշխատանքին: Եվ շատ հաճախ, երբ առանձին դեպքերում, հարաբերություններում էմոցիաները պարզապես խեղդում են, իմ ամուսինն այդ պահին ամենալավ հանդարտեցնողն ու խորհուրդներ տվողն է: Ամուսնուս հետ ծանոթացել ենք, ես կասեի, սովորական: Ունեինք ընդհանուր ծանոթենր, իրենք, ինձ թվում է, ունեին հետին միքտ, որ մեզ կարելի է ծանոթացնել: Երբ ծանոթացանք, ամուսինս ապրում էր Մոսկվայում, շուրջ 10 տարի աշխատում էր իր մասնագիտությամբ, նա բժիշկ է: Ես Հայաստանում էի, սկզբում շփումը ինտերնատային էր՝ նոր դարի շփում (ժպտում է): Առաջին հանդիպումը Սանկտ Պետերբուրգում է տեղի ունեցել: Կարծում եմ, որ Սանկտ Պետերբուրգը նաև մեծ ազդեցություն ունեցավ՝ իզուր չեն ասում, որ սիրահարների քաղաք է: Այդպես սկսվեց մեր սիրո պատմությունը և ավարտվեց նրանով, որ ամուսինս թողեց Մոսկվայում ամեն ինչ և հետ վերադարավ Հայաստան ու այստեղ տեղծեցինք ընտանիք: Ավելին՝ Հայաստան վերադառնալուց մի քանի ամիս անց, Երևանից մեկնեց ԼՂ՝ զինվորական ծառայության, երկու տարի հոսիպտալում աշխատեց որպես բժիշկ: Իր համար այդ անցումն անսպասելի էր՝ Մոսկվայից Երևան, Երևանից Ղարաբաղ, բայց, կարծում եմ, որ դա շատ օգնեց ավելի ամուր ու փոխըմբռնումով ընտանիք ստեղծելու համար: Եթե կարելի է այդպես անվանել, ես ունեմ իմ ներդրումը հայրենադարձության գործում (ծիծաղում է):