Ես, անկեղծ ասած, անչափ շնորհակալ եմ իմ ամուսնուն, որովհետև նա ըմբռնումով է մոտենում իմ աշխատանքին: Եվ շատ հաճախ, երբ առանձին դեպքերում, հարաբերություններում էմոցիաները պարզապես խեղդում են, իմ ամուսինն այդ պահին ամենալավ հանդարտեցնողն ու խորհուրդներ տվողն է: Ամուսնուս հետ ծանոթացել ենք, ես կասեի, սովորական: Ունեինք ընդհանուր ծանոթենր, իրենք, ինձ թվում է, ունեին հետին միքտ, որ մեզ կարելի է ծանոթացնել: Երբ ծանոթացանք, ամուսինս ապրում էր Մոսկվայում, շուրջ 10 տարի աշխատում էր իր մասնագիտությամբ, նա բժիշկ է: Ես Հայաստանում էի, սկզբում շփումը ինտերնատային էր՝ նոր դարի շփում (ժպտում է): Առաջին հանդիպումը Սանկտ Պետերբուրգում է տեղի ունեցել: Կարծում եմ, որ Սանկտ Պետերբուրգը նաև մեծ ազդեցություն ունեցավ՝ իզուր չեն ասում, որ սիրահարների քաղաք է: Այդպես սկսվեց մեր սիրո պատմությունը և ավարտվեց նրանով, որ ամուսինս թողեց Մոսկվայում ամեն ինչ և հետ վերադարավ Հայաստան ու այստեղ տեղծեցինք ընտանիք: Ավելին՝ Հայաստան վերադառնալուց մի քանի ամիս անց, Երևանից մեկնեց ԼՂ՝ զինվորական ծառայության, երկու տարի հոսիպտալում աշխատեց որպես բժիշկ: Իր համար այդ անցումն անսպասելի էր՝ Մոսկվայից Երևան, Երևանից Ղարաբաղ, բայց, կարծում եմ, որ դա շատ օգնեց ավելի ամուր ու փոխըմբռնումով ընտանիք ստեղծելու համար: Եթե կարելի է այդպես անվանել, ես ունեմ իմ ներդրումը հայրենադարձության գործում (ծիծաղում է):
Ո՞րն է եղել ամենակարևոր խորհուրդը, որ Դուք ստացել ու փոխանցել եք երբև:
Մի անգամ իմ շատ մտերիմ մարդկանցից մեկն ինձ ասաց՝ «փոքր մարդկանց փոքր գործերն արժանի չեն, որպեսզի պղտորեն քո կյանքը»: Եվ առանձին դեպքերում դա, իրականում, օգնում է, հակառակ դեպքում և՛ միջանձային հարաբերություններում, և՛ աշխատանքային հարաբերություններում շատ հաճախ «փոքր մարդկանց փոքր գործերը» կարող են ստիպել չարանալ մարդկության, աշխարհի հանդեպ: Ես փորձում եմ այդ նույն բանը փոխանցել իմ երեխաներին, որովհետև ժամանակներն այնպիսին են, որ եթե այն չարությունը, որ կա շրջապատում, նաև քո մեջ նստի, շատ բարդ կլինի և՛ քեզ համար, և՛ շրջապատի համար:
Երբ ավարտում էիք Երևանի դատական փորձաքննությունների ինստիտուտը՝ իրավագետ-փորձագետի որակավորմամբ, ինչի՞ մասին էին Ձեր երազանքները ու հիմա ինչի՞ մասին եք երազում:
Երբ ավարտում էի, երազում էի աշխատել իրավական ոլորտում: Մտածում էի, որ միգուցե մի օր նաև դատավոր կաշխատեմ, որովհետև ցանկացած իրավագետ ուսանողի թվում է, թե դա արդարադատության կայացման կարևորագույն գործիքն է: Բայց երբ որպես փաստաբան սկսեցի ռոմանտիզմով լեցուն մուտք գործել արդարատության ոլորտ, առաջին բանը, որ որոշեցի դա այն էր, որ երբեք դատավոր չեմ աշխատելու: Բայց երազանքս, որ այն ժամանակվանից եղել և ժամանակի ընթացքում վերածվել է նպատակի՝ արդարադատության պակասի վերացումն ու արդարադատության ոլորտի կայացումն է Հայաստանում: Ամենօրյա աշխատանքում պետք է փոքր-փոքր քայլերով թեկուզ փորձել հասնել դրան: Բայց նաև հասկանում եմ, որ մենք ախր հապաղելու տեղ չունենք և հոգու խորքում գիտակցում եմ, որ միգուցե պետք է ավելի խոշոր քայլ անել ու, ի վերջո, կտրել այդ խնդիրն, անցնել առաջ:
Ձեր ո՞ր հատկանիշի համար եք հպարտ ու ի՞նչ կուզեիք փոխել:
Ես իմ տեսակով պայքարող մարդ եմ: Դա և՛ օգնում է, և՛ խանգարում: Կուզեի փոխել բավականին էմոցիոնալ լինելս և ցանկացած իրադարձություն սրտին մոտ ընդունելը: Թերևս, դժվար է ասել՝ դա էլ լավ է, թե՞ վատ, որովհետև և՛ խանգարում է, և՛ օգնում:
Ի՞նչ կփոխեիք ամենաառաջինը մեր երկրում, եթե մեկ օրով լինեիք ղեկավար:
Շատ բան կփոխեի, բայց, կարծում եմ, մեկ օրվա ընթացքում այդ ամենը փոխել հնարավոր չէր լինի: Մյուս կողմից՝ կարծում եմ, որ եթե լիներ բավարար կամք, պարզապես կարելի է մեկ-երկու տարվա ընթացքում կատարել բոլոր անհրաժեշտ փոփոխությունները, որպեսզի երկիրը դրվի ճիշտ ռելսերի վրա:
Կյանքի ամենամեծ ձախողումը:
Ես երկար եմ մտածել՝ ունե՞մ իմ կյանքում ձախողումներ, պարտություններ և հասկացել եմ, որ այո՛: Թեկուզ բոլորովին վերջերս՝ հուլիսին, երբ հավաքի ազատ մասնակիցների նկտամամբ կիրառվում էր բռնի ուժ, մարդու իրավունքների կոպիտ խախտում, ես հասկացա, որ դա իմ պարտությունն է: Ես հասկացա, որ 10-15 րոպեի ընթացքում կարելի է պարզապես գետնին հավասարեցնել այն ամենը, ինչի համար դու պայքարում ես: Վստահեցնում եմ, որ յուրաքանչյուր այդպիսի դեպք իմ ամենամեծ պարտությունն է, և ես շատ ծանր եմ տանում այդ պարտությունը: Պարզապես պայքարելու ունակությունն է հնարավորություն տալիս հաղթահարել այդ պարտությունները:
Ի՞նչ գերբնական ուժով կուզեիք օժտված լինել:
Չեմ մտածել, անկեղծ ասած (ծիծաղում է), բայց կուզենայի հնարավորութուն ունենալ մարդկանց ներշնչել իրենց ուժերին հավատալու ընդունակությունը:
Կարինա Սահակյան
Տաթև Այվազյան
Խաչատուր Էլլոյան
.jpg&w=178)
.jpg&w=178)
.jpg&w=178)
.jpg&w=178)
195.jpg&w=178)
182.jpg&w=178)
200.jpg&w=178)
206.jpg&w=178)
211.jpg&w=178)
221.jpg&w=178)
184.jpg&w=178)
231.jpg&w=178)
251.jpg&w=178)
260.jpg&w=178)
279.jpg&w=178)
238.jpg&w=178)
361.jpg&w=178)
388.jpg&w=178)
301.jpg&w=178)
350.jpg&w=178)
41.jpg&w=380)
357.jpg&w=180)
179.jpg&w=180)
220.jpg&w=170)
44.jpg&w=170)
230.jpg&w=170)
219.jpg&w=380)
200.jpg&w=180)
221.jpg&w=180)
231.jpg&w=180)
350.jpg&w=180)