«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Բնավորությամբ շատ հանգիստ էր, խելացի հենց մանկուց: Համեստ էր, ընկերասեր, մեծին հարգող, որքան դրական հատկանիշներ կային, իր համար էին»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Նարինեն՝ Տիգրանի մայրիկը: Դպրոցական տարիների մասին խոսելիս նա նշում է՝ որդին լավ էր սովորում, բոլոր առարկաների հանդեպ վերաբերմունքը միատեսակ էր: «Շատ էր սիրում նկարել»,-ասում է նա: Տիգրանը դպրոցում ուսմանը զուգահեռ երեք տարի հաճախել է Սևանի մշակույթի տանը կից կերպարվեստի խմբակ, որն ավարտել է գերազանցությամբ: «Երբ դպրոցում ինչ-որ բան նկարելու հետ կապված հարց էր առաջանում, դիմում էին Տիգրանիս: Օգնում էր և՛ երեխաներին, և՛ պաստառների պատրաստման հարցում»:

Այժմ հայրենի Գագարին գյուղի արվեստի դպրոցը կրում է Տիգրանի անունը: Գյուղի դպրոցում իննամյա կրթությունն ավարտելուց հետո ուսումը շարունակել է Կոտայքի մարզի տարածաշրջանային պետական քոլեջի «Դիզայն» բաժնում: «Քոլեջում ուսումը չավարտեց և զորակոչվեց բանակ: Քոլեջի լսարաններից մեկը հիմա Տիգրանիս անունն է կրում: Նպատակ ուներ բանակից վերադառնալուց հետո շարունակել ուսումը, նաև բուհ ընդունվել և արդյունքում ճարտարապետ դառնալ»: Մայրիկի խոսքով, Տիգրանը սիրում էր սպորտը. «Մեզ մոտ պուրակ են կառուցել, որի կողքին տեղադրված մարզասարքերով պարապում էր Տիգրանս: Այդ վայրն էլ Տիգրանիս անունով կկոչեն: Ամեն անկյունը հուշ է Տիգրանիս մասին: Ի դեպ, երբ դեռ ողջ էր, ճեպանկարներ էր արել: Պուրակն իր այդ ճեպանկարի հիման վրա է կառուցվել»: 2019 թ. հունվարի 14-ին Տիգրանը մեկնում է պարտադիր զինվորական ծառայության:

Ծառայության առաջին ամիսներն անցնում են Արմավիրի ուսումնական զորամասում: Այնտեղ ստանում է հետևակի մարտական մեքենայի մեխանիկ-վարորդի 3-րդ կարգի վարորդական իրավունք: Այնուհետև Տիգրանը տեղափոխվում է Խնձորեսկի զորամաս: Տղաներին Խնձորեսկից տանում էին Ջրական զորավարժությունների: «Շատ լավ էր տրամադրված ծառայությանը: Իսկ արդեն ծառայության ժամանակ ամեն ինչ այնքան հարթ էր ընթանում, սիրով ծառայում էր: Հպարտ էինք, որ մեր որդին ծառայում է Հայկական բանակում, զինվոր որդի ունենք, այնքան հանգիստ էինք իր համար: Բայց չարաբաստիկ պատերազմն ամեն ինչ փոխեց»: 2020 թ. 44-օրյա պատերազմի հենց առաջին օրը՝ սեպտեմբերի 27-ին տղաները հայտարարված տագնապով ճանապարհ են ընկնում Արցախ: Պատերազմի առաջին օրվանից Տիգրանը ներգրավվում է ռազմական գործողություններում, առաջին օրվանից եղել է առաջնագծում՝ Ջրականում: Հենց այստեղ էլ սեպտեմբերի 30-ին նա զոհվում է: «Այդ օրերին Ջրականում շատ թեժ է եղել: Իրենց նահանջի հրաման են տվել, որին չեն ենթարկվել, հետո կապ չեն ունեցել:

Տանկի մոտ Տիգրանս ու ընկերն են եղել կանգնած, ԱԹՍ-ն հարվածել է, երկուսն էլ զոհվել են: Հենց նույն օրն էլ նրանց տեղափոխել են մարտադաշտից»: Այդ մի քանի օրերի ընթացքում Տիգրանը կարողանում է երկու անգամ կապ հաստատել ընտանիքի հետ: Վերջին զանգը սեպտեմբերի 29-ին էր: «Միշտ ասում էր՝ մեր տեղը շատ ապահով է, երբեք չի ասել, որ իրենք պատերազմի մեջ են, հուսադրում էր մեզ, կարծես տանը հանգիստ նստած լիներ: Մեզ իր վստահությունն էր փոխանցվում: Միայն մեկ բան է ասել՝ այդտեղ ի՞նչ են ասում: Եվ մեկ էլ պատերազմի ժամանակ իր հետ զրուցելիս ականջներումս կարծես քամու ձայն լիներ, փաստորեն, «սնարյադների» ձայնն էր: Առհասարակ, ծառայության մեկնելու առաջին օրվանից ասել է, որ ամեն ինչ լավ է, իր տեղը լավն է, ես չեմ զգացել, որ ինքը ծառայության մեջ է: Նույն հանգստությունը նաև պատերազմի օրերին էր փոխանցում»: Պատերազմի օրերին Տիգրանի հայրիկն էլ է կամավոր մեկնում ռազմադաշտ:

«Միաժամանակ երկու զանգի էի սպասում: Մեկը զանգում էր, խաղաղվում էի, հանգստանում, հետո սպասում էի մյուսի զանգին: Անընդհատ տագնապի ու սպասման մեջ էինք: Հայրիկը գնացել էր, որ Տիգրանիս կողքին լինի, բայց նրա մոտ չէին տարել: Բայց ամուսինս ասում էր՝ ինչ տարբերություն, էլի երեխեքի մոտ եմ, բոլորն էլ իմն են: Մյուսներն էլ իմ երեխու կողքին կկանգնեն, բայց, ցավոք, այսպես եղավ»: Տիգրանի քույրիկն էր ընտանիքին հույս ու ուժ տվողը: Ամիսներ առաջ նրան միացավ Շանթը՝ Տիգրանի կրտսեր եղբայրը: Ծնվեց Շանթն ու իր ներկայությամբ լցրեց տունը: Մեր զրույցի թերևս ամենածանր պահին նա արթնացել էր ու պահանջում էր մայրիկի ուշադրությունը: Նրա ձայնն ապացույցն էր Տիգրանի ընտանիքի և մեր բոլորիս ապրելու:«Իմ հույսն ու լույսն է, իմ հրեշտակը: Կարծես մեծ երեխա լինի, այնքան խելացի է, ուշադիր, թեկուզև ութ ամսական է: Աղջիկս էլ է ամուսնացած, նա էլ փոքրիկ ունի: Շանթի հետ գրեթե հասակակից են: Նրանք բոլորն էլ մեզ ապրելու ուժ են տալիս:

Հ. Գ. - Տիգրան Ղարիբյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով: Արժանացել է բազմաթիվ շնորհակալագրերի: Հուղարկավորված է Գագարին գյուղի գերեզմանատանը»:

Հոդվածն ամբողջությամբ` թերթի այսօրվա համարում: