«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Շատ ակտիվ էր: Առաջին դասարան գնալուց առաջ էր, հեծանիվ էր վարում, ընկավ, շրթունքը պատռեց, առջևի ատամն ընկավ: Բայց ամեն ինչ կարգավորվեց: Մարդկային էր, բարի, հարգանքով: Բոլորին օգնության էր հասնում, մեկի ձեռքին ծանր տոպրակ էր տեսնում, օգնում էր, տուն տանում: Իրեն որպես երեխա չէին ընդունում, այլ որպես մեծի էին հարգում ու սիրում, քանի որ իր վարվելակերպը հասուն մարդու էր»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Հասմիկը՝ Նարեկի մայրիկը:

Նշում է՝ որդին դպրոցում բարձր առաջադիմություն չուներ, բայց ուսուցիչները, դասղեկը, տնօրենը լավագույն հիշողություններն ունեն նրա մասին: Նարեկը ծնունդով Երևանից է: Այստեղ է անցել նրա մանկությունը, պատանեկությունը: Իններորդ դասարանն ավարտելուց հետո Նարեկը փորձում է «գտնել» իրեն տարբեր ոլորտներում: Վարսավիրություն է սովորում, հացի փռում փորձառություն ձեռք բերում, կահույքագործի հմտություններն ուսումնասիրում: Մայրիկն ասում է՝ հասկացա, որ չի կարողանում իրենը գտնել, ու առաջարկեցի բանակից վերադառնալուց հետո որոշել, թե ինչով է ուզում զբաղվել: «Գյուղում խնձորի այգի ունենք: Ծառերն էտել, բերքահավաք անել, փորել ու ջրել, ամեն ինչի հետ սեր ուներ: Կարծես գյուղի տղա լիներ, ոչ թե քաղաքի: Հող էր սիրում, գյուղ: Ասում էր՝ զորացրվելուց հետո գնալու եմ տատիկի մոտ, քաղաքում չեմ մնա: Այդ առումով իմ հայրիկին էր նման, հայրս 85 տարեկանում հող էր փորում, այգին մշակում»:

Նարեկը պարտադիր զինվորական ծառայության է զորակոչվել 2021 թ. հունիսի 23-ին, ծառայել է Կապանում, եղել հրետանավոր: «Շատ ուրախ, հպարտ մեկնել է ծառայության: Վախեր չուներ: Այո՛, պատերազմ էինք տեսել, բայց բանակ չգնալու մտքեր անգամ չի ունեցել: Ես էլ էի այդպես մտածում՝ ումի՞ց է պակաս իմ տղան, թող ծառայի, տղամարդ դառնա: Այնքան վստահ էի, որ Աստծո տված է, Աստված իրեն պահելու է»: Տիկին Հասմիկի խոսքով, որդու ծառայության ամիսներին շփվել են ամենօրյա հարցերի մասին՝ ոնց եք, ինչ եք անում: «Նեղսրտում էր, որ շատ եմ հոգնում աշխատավայրում: Ես էլ իրեն ասում էի՝ քո համար եմ աշխատում, ո՛ր օրը զորացրվես, էլ չեմ աշխատի»: Նարեկը հասցրել է ծառայության ամիսներին նաև արձակուրդ գալ:

«Նարեկս արձակուրդ եկավ 2022 թ. փետրվարին, այդ ժամանակ հայրիկս մահացավ: Բնականաբար, մտքներս այլ տեղ էր և իր՝ զորամաս վերադառնալու օրը շփոթել էինք, մեր հաշվարկներում սխալվել: Զանգեցին Նարեկին՝ եթե մի քանի ժամից զորամասում չլինես, հետախուզում կհայտարարենք: Արագ-արագ սկսեցինք պատրաստվել, տաքսի պատվիրեցի, իրեն ճանապարհեցի, որ հանկարծ անախորժություններ չլինեն»: Դեռ պատերազմի մասին չէինք զրուցում, բայց այս հիշողությունից նեղսրտած՝ տիկին Հասմիկն ասում է. «Իսկ հիմա ես հարցեր ունեմ: Ոչ մեկ մեր տուն չի եկել: Միայն կազմակերպել են մեդալով պարգևատրման արարողությունը, այն էլ՝ Երևանում: Մեկը դուռս չբացեց, չասաց, թե ինչ եղավ, ինչու իմ տղան չկա: Ինձ մեդալներ պետք չեն, թող իրենց պահեն, ինձ իմ դառը տանջանքով պահած երեխես էր պետք»: Մայրիկը նեղսրտում է, որ կյանքի ինչ-որ փուլում, երբ նա ծանրաբեռնված աշխատել է, իսկ որդին էլ իր ուսմամբ, հետո արդեն աշխատանքային նախասիրությունների փնտրտուքով է զբաղված եղել, երկուսով կարծես չեն հասցրել շատ շփվել իրար հետ. «Հիմա փորձում եմ հիշողություններս մեկտեղել, երբեմն դրանք այնքան քիչ են թվում»:

2022 թ. սեպտեմբերի 12-ի լույս 13-ի գիշերը Հայաստանի սահմաններին պատերազմ էր: Սեպտեմբերի 12-ին էլ մայր ու որդի զրուցել էին առօրյա թեմաների մասին: «Սեպտեմբերի 13-ին ինձ շատ էին զանգում: Ես էլ բոլորին հանգստացնում էի, որ Նարեկի մոտ հանգիստ է, կռիվ չկա: Քրոջս աղջիկը զանգեց՝ Նարեկին զանգում եմ, անհասանելի է, ասում են, որ տղաները մտել են բունկերները, կապ չկա, բայց իրենց հետ ամեն ինչ նորմալ է: Ես էլ հանգիստ նստած սպասում էի, թե՝ Նարեկը բունկերում է, կզանգի: Իսկ իրականում իմ հարազատներն արդեն դիահերձարանում տեսել էին Նարեկին, բայց նախապես, կարծես, ինձ հանգստացնեին, թե ինչու Նարեկը չի պատասխանելու իմ զանգերին: Սա իր հետքերը թողեց իմ ներսում: Եթե հավատամ, որ էլ Նարեկին չունեմ, կկարողանա՞մ արդյոք ապրել: Իսկ հիմա կարծես բթացած ապրեմ, որ Նարեկը բանակում է, որ գալու է, անգամ այն պարագայում, որ տեսել եմ իրեն, հրաժեշտ տվել»:

Նարեկը զոհվել է սեպտեմբերի 13-ի լուսադեմին: «Մերոնք մինչև հասան Կապան, ինքն արդեն Հերացիում էր, այդքան շուտ Երևան է «հասել»: Իր հեռախոսը պայթած վիճակում ինձ մոտ է, իր բոլոր իրերը մեր տանն են: Մեկն ասում էր, որ գյուղացիներն են օգնել, շուտ իջեցրել, մյուսը մեկ ուրիշ բան էր պատմում: Մեկն ասաց՝ ոտքերն են կտրվել, բայց չգիտեմ՝ դա այդպե՞ս է, թե՞ ոչ: Համարձակությունս չի հերիքում, որ հարցեր տամ, պարզեմ մանրամասները: Բայց, ամեն դեպքում, դեմքին ոչինչ չէր եղել, կարծես քնած լիներ»: Մայրիկն անկեղծանում է՝ ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ կանխազգացումներ է ունեցել, մտքեր, բայց նաև հավատ՝ որդուն Աստծուն է վստահել, նրա հետ ոչ մի վատ բան չի լինելու:

Հ. Գ. - Նարեկ Հայրապետյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում»:

Հոդվածն ամբողջությամբ`թերթի այսօրվա համարում: