Ներկայացնում ենք հայ գործարար, Ռուսական Սբերբանկի վարչության նախագահի խորհրդական, ՍԿՈԼԿՈՎՈ մոսկովյան կառավարման դպրոցի նախկին նախագահ, BRICS Business Magazine խմբագրական խորհրդի նախագահ, բարերար Ռուբեն Վարդանյանի կնոջը։

Ռուբեն Վարդանյանի կինը Վերոնիկա Զոնաբենդն է։ Նա զբաղվում է Ռուբեն Վարդանյանի հիմնադրամի գործունեությամբ, որը բարեգործական ծրագրեր է իրականացնում ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Ռուսաստանում։

Ռուբեն Վարդանյանն ու Վերոնիկան դաստիարակում են իրենց չորս զավակներին։

«Ես վստահ էի որ ամուսնանալու եմ հայուհու հետ, որովհետեւ տարբեր մշակույթ ու ազգություն ներկայացնող մարդկանց միջեւ կենցաղային հարթությունում մեծ տարբերություն կա, որը բարդացնում է կյանքը։
Կենցաղում ինձ հետ հեշտ չէ. հավանաբար ես պահանջկոտ եմ՝այդ թվում ինքս իմ հանդեպ։ Հայրս ինձ սովորեցրել է, որ միշտ պետք է ձգտել կատարելության։ Այնքան էլ չեմ սիրում գովել եւ ողողել շնորհակալությունների մեջ։ Գտնում եմ, որ եթե ապուրն այրվել է, պետք է ասել այդ մասին, իսկ եթե ոչ, ապա այդպես էլ պետք է լինի եւ դրա համար պետք չէ առանձին շնորհակալություն հայտնել։ Կանայք, ովքեր եղել են կողքիս, դա հասկացել են»,- պատմում է Ռուբեն Վարդանյանը։

Վերոնիկա Զոնաբենդը Դիլիջանի միջազգային դպրոցի համահիմնադիրն ու հոգաբարձուների խորհրդի նախագահն է։

Ավելի վաղ, 2000 թվականին, նա մասնավոր գործարարությամբ է զբաղվել եւ հանդես եկել կինոարտադրության, հյուրընկալության ոլորտի նախագծերում։ Նա հանդես է եկել նաեւ որպես «Կոկո Շանելն ու Իգոր Ստրավինսկին» գեղարվեստական ֆիլմի համապրոդյուսեր։

Մինչ այդ մի քանի տարի աշխատել է բանկային համակարգում, 1993 թվականից սկսած զբաղեցրել Տվերունիվերսալբանկի վալյուտային վարչության փոխնախագահի պաշտոնը։
Իր աշխատանքային գործունեությունը սկսել է 1990 թվականին գիտահետազոտական ինստիտուտի ավիացիոն ոլորտում ինժեներ աշխատելով։
1990թ. գերազանցությամբ ավարտել է Մոսկովյան ավիացիոն ինստիտուտը, 1994–1995թթ. բանկային գործ մասնագիտությամբ սովորել Լոնդոնի տնտեսագիտության եւ քաղաքականության դպրոցում։

2014թ. ՀՀ նախագահի կողմից կրթության եւ գիտության բնագավառի զարգացմանը եւ միջազգային գիտակրթական համագործակցությանը նպաստելու, Դիիջանի միջազգային դպրոցի կառուցման եւ կրթական ծրագրերի իրականացման գործում ներդրած նշանակալի ավանդի համար պարգեւատրվել է Բարեկամության մեդալով։

«Վերոնիկան իմ առաջին սերը չէր, նրանից առաջ ես լուրջ հարաբերություններ ունեցել եմ։ Բոլոր կանայք էլ ինձ շատ բան են տվել, ես ինքս էլ միշտ փորձում եմ տալ, այլ ոչ միայն ստանալ։
Հետաքրքիր է, որ իմ ամուսնություն պատմությունը գրեթե կրկնում է ծնողներիս պատմությունը։ Կնոջս հետ ծանոթացել եմ 22 տարի առաջ։
Հանդիպել ենք ընդամենը մի շաբաթ, երրորդ հանդիպումից հետո ես Վերոնիկային ասացի, որ ժամանակ չունեմ իր հետ հանդիպելու համար… մի խոսքով, ուզում եմ, որ նա դառնա իմ երեխաների մայրը։ Վերոնիկան համաձայնվեց։ Ինչպես իմ ծնողները, մենք եւս ամուսնացանք առանց մեր ծնողների համաձայնության, առանց հայկական մեծ հարսանիքի։ Ծնողրներս Վերոնիկայի հետ ծանոթացան հետագայում։
Մենք իրար նման ենք, դրա հետ մեկտեղ տարբեր։ Երբեմն ինձ թվում է, որ ծնողներս նրան ավելի շատ են սիրում, քան ինձ։ Վերոնիկան պարզվեց, որ, ինչպես ասեմ, դե, իսկական կին է։ Նա իմ տուն եկավ եւ փորձեց իմ հարազատներին ու մտերիմներին իրենը դարձնել, իսկ դա հեշտ չէ. ամեն օր մանրուքներ են ծագում. ով առաջինը սեղան նստեց, ինչպես սեղանը փռվեց, ինչպես դիմավորեցին հյուրերին։
Օրինակ ես միշտ անհանգստանում եմ, որ հյուրերի համար քիչ ճաշատեսակներ են պատրաստված։ Եթե ամբողջությամբ կերել են, ուրեմն դա ինձ համար սարսափելի է. նշանակում է, որ սնունդը քիչ էր։
Երբ ծնվեց մեր ավագ որդին, ես Վերոնիկային ասացի, որ հայկական ավանդույթներով առաջնեկ որդու անունը ամուսինն է ընտրում եւ անգամ չի էլ հարցնում կնոջը, որովհետեւ նա ժառանգորդն է, բայց ես, ավելի դեմոկրատ լինելով, առաջարկեցի երեք անուն. Լեւոն, Աշոտ, Դավիթ։ Խելացի կինս որոշեց չվիճել եւ ընտրեց Դավիթ անունը, որն իրեն ամենամոտն է։

Վերոնիկան ավելի հաճախ է լինում Հայաստանում, քանի որ մի շարք նախագծեր ունի։ Չնայած դրան նա հայ չի դարձել, պահպանել է իր անհատականությունը եւ միեւնույն ժամանակ իմ շրջապատն իրենն է դարձրել։ Հավանաբար իրեն հեշտ չէ, սակայն դա դժվար է նկատել, նա ամեն ինչ շատ անկեղծ է անում»,- պատմում է Ռուբեն Վարդանյանը։

 Աղբյուրը` wnews.am