«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Շատ ուրախ ու պարզ երեխա էր: Դերասանական հմտություններ ուներ, շատ էր մեզ «խաբում»: Հարևանների, մուլտֆիլմերի հերոսների ձայնով էր խոսում ու մեզ շփոթության մեջ գցում: Շատ աշխույժ էր, աշխատասեր: Մինչ ուզում էի այգում մի գործ անել, նա ինձ տուն էր ուղարկում ու ընկերների հետ ամբողջ աշխատանքն անում: Ձուկ բռնել էր նաև շատ սիրում: Արցախում էինք ապրում, գետը մեր տնից շատ հեռու չէր: Գնում էին ձուկ բռնելու, մի օր գնացել էին, այդ օրը ձուկ չէին բռնել: Ամուսինս ընդառաջ է գնում Արթուրին ու ընկերոջը: Արթուրն արագ մի քանի քար է գցում պայուսակի մեջ, տալիս հայրիկին, որ իբր ձուկ է բռնել, ու ինքն էլ ծիծաղելով փախչում»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Լաուրան՝ Արթուրի մայրիկը:

Արթուրը ծնվել է Արցախում՝ Բերձորի շրջանում: «Եղեգնաձորից տեղափոխվել էինք Արցախ, վերաբնակիչ էինք: Սկզբում Բերձորում էինք ապրում, հետո տեղափոխվեցինք Այգեկ գյուղ: Այգի էինք մշակում, ինչ ծառ ասես ունեինք, ցորեն էինք ցանում, անցնող-դարձողը մեր այգիով հիանում էր: Դպրոցի իններորդ դասարանն ավարտելուց հետո ուսումը շարունակեց Իշխանաձորում՝ Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի քոլեջում: Ընկերոջ հետ ընդունվեցին, լավ էր սովորում: Չորս ամիս էր մնացել, որ ավարտեր: Եկավ տուն՝ պա՛պ, դասախոսս ասում է, որ կարող եմ տարկետում վերցնել, ավարտել քոլեջը, հետո մեկնել բանակ: Իրեն խորհուրդ տվեցինք այդպես էլ վարվել, սակայն նա որոշեց իր ժամանակին գնալ բանակ ծառայելու: Իմ բոլոր տղաներն են այդպես վարվել, իրենց ժամանակին գնացել են ծառայության, վերադարձել ու անցել պայմանագրային ծառայության: Հինգ տղա ունեմ, միայն Արթուրն էր ծնվել Արցախում»: Մայրիկն ասում է՝ որդին չի խոսել երազանքների մասին. «Կարծում եմ՝ բանակից զորացրվելուց հետո իր նպատակները կյանքի կկոչեր»:

2020 թ. հունվարի 13-ին Արթուրը զորակոչվում է պարտադիր զինվորական ծառայության, ծառայում էր Մատաղիսում: «Մարտական էր տրամադրված: Քառօրյա պատերազմի ժամանակ երկու տղաներս դիրքերում էին: Գյուղից տղամարդիկ հավաքվեցին ու գնացին տղաների մոտ, ամուսինս ասաց՝ Արսենս դիրքերում է, պետք է գնամ իր մոտ: Կամավորագրվեց, որ մեր տղայի մոտ գնա: Արսենս «Մարտունի 2»ում էր ծառայում, հայրիկին ու էլի մի քանի հոգու տարել էին Մատաղիս, ոչ թե Արսենիս մոտ: Հետագայում նույն տեղում՝ Մատաղիսում Արթուրս էր ծառայում: Երբ հայրիկին ճանապարհում էր, Արթուրս ձեռքը բռունցք էր արել, աչքերն արցունքոտվել էին: Քառօրյայի ժամանակ ամուսնուս, տղաներիս հետ ոչինչ չպատահեց:

Արթուրս սիրով ծառայում էր, ասում էր՝ ինչ հանձնարարություն տալիս են, գերազանց եմ ստանում: Եթե ինչ-որ հարցում կիսվելու հարց էր լինում, եղբայրներին էր դիմում: Երդմնակալության արարողության ժամանակ գնացինք իր մոտ, Արթուրիս հետ եկանք Մարտակերտ: Այնքան եմ ափսոսում, որ այդ տեսարանը չեմ հասցրել նկարել: Բոլորը տեղավորվեցին մահճակալներին, Արթուրս ասաց՝ մա՛մ ջան, արի մոտս: Ձեռքը գցեց ուսիս, իր կողքին քնեցի, երևի ամբողջ կյանքումս այդքան հանգիստ քնած չկամ»:

Տիկին Լաուրան ասում է՝ պատերազմից օրեր առաջ որոշել է ամուսնու հետ գնալ որդու մոտ: «Մեծ տղաս ասաց՝ մի գնացեք, չեն թողնի իր մոտ: Բայց այնքան էի կարոտել, թեկուզ հեռվից իրեն պետք է հինգ րոպեով տեսնեի: Մեր այգուց մրգերը հավաքեցինք, ասացինք՝ ճանապարհին կվաճառենք, ինչքան գումար լինի, Արթուրինս է: Ճանապարհ ընկանք իր մոտ: Այդ օրերին նրանց զորամասում մատաղ էին անում: Հեռախոսով Արթուրս ասաց՝ տեղ հասնեք, հեռու կանգնեք, ձեզ չնկատեն: Արթուրս կարողացավ մի քանի րոպեով մեզ մոտ գալ՝ տխուր էր, անտարբեր, ոչինչ չկերավ: Անհանգիստ էր, անընդհատ ուշադրությունը դեպի իր ընկերների կողմն էր: Տրամադրությունը դուրս չեկավ, երևի մի բան գիտեր, բայց ոչինչ չասաց: Հոկտեմբերի 5-ն Արթուրիս ծննդյան օրն է: Այդ օրն իրեն 30 հազար գումար տվեցի, որ ինչ ուզում է, գնեն ու իր ծննդյան օրը նշեն: Արթուրս արձագանքեց՝ սեպտեմբերի 25-ին բարձրանում ենք դիրքեր: «Ոչինչ, կխնդրես, ինչ պետք է՝ կբարձրացնեն ձեզ մոտ»: Այդ գիշերը մնացինք Մատաղիսում: Հրաժեշտ տալիս ասացի՝ Արթո՛ւր ջան, ինչ էլ որ պատահի, իմացի, որ քո եղբայրներն ու ծնողներն անհամբեր քեզ են սպասում: Գլխով արեց ու գնաց: Առավոտյան էլ չկարողացանք հանդիպել»:

Սեպտեմբերի 27-ին սկսվել է պատերազմը: Առաջին հարվածներից մեկն իր վրա վերցրել է Թալիշի թիվ 156 դիրքը: «Սպա չի եղել իրենց հետ, հինգ ընկերներով կռվել են, դիմագրավել թշնամուն: Իր զենքը տաքացել է, գնացել է, որ զենք վերցնի, բայց թշնամին արդեն իրենց բլինդաժում է եղել: Մեկ տղա ողջ է մնացել, նա է հետագայում մեզ ամեն ինչ պատմել: 08:20 րոպեին Արթուրս զոհվել է»:

Ընտանիքը հինգ ամիս փնտրել է որդուն: «Գնում էինք Երևան, անընդհատ իրեն էինք փնտրում: Տղաներս մի ամիս մնացին Գորիսում, որ երբ զինվորների մարմինները բերում էին, գտնեին իրենց եղբորը: Բայց անարդյունք: Ես ու ամուսինս մեր հերթին էինք իրեն փնտրում: Հինգ ամիս միայն դրանով էինք զբաղված: Այնքան էի թեժ գծին զանգահարել, որ աղջիկներն արդեն ձայնս ճանաչում էին: Նոյեմբերին Երևանից զանգահարեցին՝ տիկին Լաուրա ջան, տղաների են բերել, եկեք, գուցե ձեր տղան էլ է այստեղ: Համակարգչով ամուսինս, տղաս ու նրա ընկերը նայում էին լուսանկարները, ինձ թույլ չէին տալիս: Մի նկար հայտնվեց, տղաս գլխով արեց, ես էլ առաջացա: Արթուրս էր: Խալերը նույնն էին, ամեն ինչով իմ տղան էր: Բայց հետո մի աղջիկ արձագանքեց, թե ճանաչում է այդ տղային, հասակը 1,60 սմ է, Շուշիի կողմերից են գտել:

Մեզ շփոթեցրին, չգիտեմ, թե ինչու: Դրանից առաջ արյուն էի հանձնել, թե ինչու այդ պահին չասացի, որ դրանով կարող եք հաստատել տղայի ինքնությունը: Իմ տղային տեղափոխել էին Վանաձոր, ԴՆԹ հետազոտությունն ուշ հաստատեց նրա ինքնությունը: Բոլոր դիահերձարաններում շարունակում էինք իրեն փնտրել: 2021 թ. փետրվարի 15-ին ամուսնուս հետ նորից Երևան գնացինք: Արդեն կասկածում էի, որ գուցե գերի է ընկել, Կարմիր խաչին Արթուրիս տվյալները փոխանցել էինք, որ երբ այցի գնան գերեվարվածներին, տեսնեն՝ Արթուրս նրանց մեջ է»:

Բայց Արթուրին, ավաղ, «գտել» են զոհվածների մեջ: Մի քանի ԴՆԹ հետազոտությունները հաստատել էին նրա ինքնությունը: Նրան տեղափոխել էին Արմավիր, հետո՝ Երևան: «Դիահերձարանի աշխատակիցն ասել էր՝ դուք գնացեք, մենք վաղն իրեն կուղարկենք: Ամուսինս բարկացավ՝ ես իմ երեխային կտանեմ, ձեր կարիքը չունեմ»: Արթուրի ընտանիքը նրան տուն է տանում: Մայրիկն ասում է՝ կարծես սառած լիներ այդ րոպեներին, չէր հասկանում, թե իր հետ ինչ է կատարվում: «Այնքան էի արցունք թափել, որ քարացել էի, ոչ մի բան չէի զգում»:

Ապրելու ուժի մասին: «Կարոտում եմ իրեն, ուզում եմ, որ գա, ուզում եմ գրկել Արթուրիս, դեռ սպասում եմ իրեն: Պատերազմից հետո իմացանք, որ տղայիս՝ Արամի ընտանիքում զավակ է ծնվելու: Տղաս ասաց՝ մա՛մ, շուտով Արթուրս ծնվելու է: Փոքրիկ Արթուրը մեր ուրախությունն է, ընտանիքի անդամներից որևէ մեկն իրեն չի մերժում, երբ ինչ-որ բան է ուզում:

15 թոռ ունեմ, 4-ն՝ աղջիկ, 11-ը՝ տղա: Մի տղա թոռս էլ երեք տարեկանում Հադրութում մահացավ բժիշկների անփութության պատճառով: Իրենց բոլորին ասել եմ՝ երեխե՛ք ջան, չնեղանաք, ոչ մեկիդ հարսանիքին չեմ պարելու: Աստված ինձ կյանք տա, միայն Արթուրիս հարսանիքին եմ պարելու»:

Հ. Գ. - Արթուր Բադալ յանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով:

Հուղարկավորված է Վայոց ձորի մարզի Շատին գյուղում»:

Հոդվածն ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։