«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Այսօր թերագնահատել տեղեկատվական հակամարտությունների և, ընդհանրապես, տեղեկատվական անվտանգության հարցը, նշանակում է պարտվել բոլոր հարթակներում, այդ թվում՝ միջազգային հարաբերություններում ու իրական պատերազմներում: Այս հարցը առաջնային նշանակություն ունի նաև այն համատեքստում, թե ինչ է պետությունը ներկայացնում միջազգային հանրության դատին։ Օրինակ՝ կան պետություններ, որոնք արհեստականորեն են ստեղծվել՝ ձևավորելով որոշակի ժողովրդագրական հիմքի կամ համաշխարհային ուժային կենտրոնների որոշակի պայմանավորվածությունների արդյունքում։
Հենց դա էլ արել ու շարունակում է անել պաշտոնական Բաքուն՝ գործի դնելով կեղծարարության բոլոր գործիքները։ Ադրբեջանում պետական մակարդակով յուրացվում է աղվանական, հայկական ու պարսկական ժառանգությունը։ Ադրբեջանական քարոզչությունը նույնիսկ հասնում է այնպիսի ծայրահեղությունների, թե իբր պարսկական պետությունը որոշակի ժամանակաշրջանում հենց ադրբեջանական է եղել, այն պարագայում, երբ այդ ժամանակ նույնիսկ ադրբեջանցի հասկացություն գոյություն չուներ։ Իսկ Իրանում Ադրբեջանի մասին հիշում են նրանով, որ ժամանակին այն պարսկական պետության մաս է կազմել։
Այդ իսկ պատճառով էլ, երբ Թեհրանի ու Բաքվի հարաբերությունները սրվում են, Իրանում սկսում են խոսել Գյուլիստանի պայմանագիրը չեղյալ հայտարարելու մասին։ Ինչպես արդեն նշեցինք, պաշտոնական Բաքուն ադրբեջանական «հազարամյակների պատմության» մասին ստերով ոչ միայն սեփական հասարակությանն է կերակրում, այլև փորձում է դրանք տարածել նաև արտերկրում։ Ու դրա համար ահռելի նավթադոլարներ են հատկացվում, կաշառվում են տարբեր անբարեխիղճ մասնագետներ, օգտագործվում են ամենատարբեր հարթակները, քարոզչական նյութեր են տարածվում, նոր գրքեր են գրվում։ Ադրբեջանցիները հույս ունեն, որ եթե շատ կրկնվի սուտը, ի վերջո, այն ճշմարտանման կդառնա: Ընդհանրապես, Ադրբեջանի հիմնական, նույնիսկ կարելի է ասել՝ միակ գործիքը սուտն ու կեղծիքն են:
Ադրբեջանցիների կեղծիքն այնքան անսահման է, որ առաջ է բերել նույնիսկ «Արևմտյան Ադրբեջան» լկտի կեղծարարությունը։ Եվ ընդհանրապես, այս երկրին իր ամենավերին էշելոններով ամենաբնորոշ որակումը հենց «հանցագործն» է: Ու դա ամենևին զարմանալի չէ: Ադրբեջանի հազիվ հարյուրամյա պատմության մեջ 44 տարի արդեն ալիևյան կլանն է ղեկավարում՝ բռնապետության ամենադասական «կանոններով»։ Այս երկրում առկա են մարդու հիմնարար իրավունքների աղաղակող խախտումներ, բռնաճնշումներ նույնիսկ սեփական ժողովրդի նկատմամբ, երբ ամեն քայլափոխի ճնշվում է ազատ խոսքը, ընդդիմությունը քաղաքական հաշվեհարդարի է ենթարկվում։ Պատահական չէ, որ Ադրբեջանը դիտարկվում է որպես բռնապետություն նաև միջազգային իրավապաշտպան կառույցների կողմից: