«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Թերթում էի սոցիալական ցանցիս էջը և աչքիս նոր գիրք ընկավ, որում ներառված է երկու պատմվածք՝ «Սևացած Սպիտակը» և «Մարտերում կերտված քաղաքը»: Նոր տպագրվող գրքերն ու պատմվածքները միշտ են հետաքրքիր, հատկապես, երբ դրանց հիմքում իրական պատմություններ են: Հետո արդեն փոքրիկ զրույց գրքի հեղինակի՝ Անահիտ Թադևոսյանի հետ: Գիրքը լույս է տեսել 2021 թ.-ի դեկտեմբերին:

Առաջին շնորհանդեսը Երևանում է եղել՝ արցախյան շնչով, հյուրեր են եղել Արցախի տարբեր անկյուններից, երկրորդ հանդիպումը Գյումրիում էր՝ Մերկուրովի անվան նկարչական դպրոցում:Ընթերցողների առաջին արձագանքներն են՝ մեկ շնչով կարդում ենք երկու պատմվածքն էլ: Դրական կարծիքներ կան նաև գրականագետներից: Սա հեղինակի առաջին գիրքն է:

«Գուցե տարօրինակ հնչի, բայց նպատակ չունեի գիրք գրելու: Մարդկանց կյանքից դրվագներ էի վերցնում, փորձում գեղեցիկ շարադրել: Սկզբում գրեցի «Սևացած Սպիտակը», այն ինձ շատ հարազատ պատմություն է: Հետո, երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը, «Մարտերում կերտված քաղաքը» պատմությունն ի մի բերեցի: Դիմեցի «Արտ PR» ընկերությանը և միանգամից առաջարկ ստացա՝ եկեք երկու պատմվածքներով գիրք հրատարակենք»,«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Անահիտը:

Երկու պատմվածքների հիմքում իրական պատմություններ են: «Առաջին պատմվածքի կենտրոնում Սպիտակի երկրաշարժն է, իսկ գլխավոր հերոսուհին էլ պապիկիս կրտսեր քույրն է: Մեր ընտանիքում միշտ պատմում էին նրա մասին, թե ինչպես է ամուսնացել, ընտանիք կազմել: Իսկ հետո երկրաշարժ, որի հետևանքով հազարավոր, այդ թվում՝ հերոսուհու ընտանիքում մեծ դժբախտություն է տեղի ունենում»,-հավելում է մեր զրուցակիցը:

«Մարտերում կերտված քաղաքը» պատերազմի մասին է, այն էլ երկու՝ Արցախյան առաջին և 44-օրյա պատերազմների: «Երկու հերոսուհիների հեռանալն է հարազատ քաղաքից՝ Մարտակերտից, և՛ առաջին, և՛ 44-օրյա պատերազմի օրերին, երկրորդ անգամ արդեն իրենց երեխաների հետ»,-ընդգծում է Անահիտը:

Ի դեպ, պատմվածքների վերնագրերում մի տեսակ սիմվոլիկա կա: Երկուսում էլ քաղաքների անուններն են, մեկում՝ Սպիտակը, մյուսում՝ Մարտակերտը: Երկրորդի դեպքում հեղինակը քաղաքի անունը յուրովի է արտացոլել վերնագրի մեջ: Անահիտի խոսքով՝ պատմվածքը խմբագրելուց է նկատել, որ անկախ իր կամքից է այդպես ստացվել, ասում է՝ երևի որևէ բան պատահական չի լինում: Իրական պատմությունների դեպքում, որքան էլ դրանք ընթերցողներին ավելի մտերմիկ են դառնում, բայց հեղինակները միշտ ներքին վախ են ունենում՝ կկարողանա՞ն ամբողջությամբ փոխանցել հույզերը, հերոսների ապրումները: Անահիտը նման մտավախություն չի ունեցել, ասում է՝ պապիկի քրոջ կյանքի պատմությունն իրեն այնքան հոգեհարազատ էր, այնքան հաճախ էր այն պատմվել, որ հեշտությամբ կարողացավ ներկայացնել ընթերցողներին, իհարկե, ոչ առանց հույզերի:

«Իր հետ անձնապես ծանոթ չեմ եղել, բայց հետաքրքիր զգացողություն էր՝ երբ պատմվածքն ավարտեցի, այնպիսի տպավորություն էր, որ անձնապես մի ամբողջ կյանք ճանաչել եմ հերոսուհուն՝ պապիկիս քրոջը»,-ասում է նա»:

Հոդվածն ամբողջությամբ `թերթի այսօրվա համարում: