«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Պատմության բոլոր ժամանակահատվածներում գրքերն են եղել մեզ մարդկանց, նրանց բարքերի, պատմության ու քաղաքակրթության մասին պատմող հիմնական աղբյուրները: Չնայած հիմա համացանցը լայն հնարավորություններ է տալիս տեղեկատվություն ստանալու ու փոխանցելու առումով, միևնույնն է՝ գիրքը երբեք չի կորցնում իր արժեքն ու նշանակությունը: 44-օրյա պատերազմի, տղաների կյանքի ու սխրագործությունների մասին վստահաբար շատ է պատմվելու, հեղինակներից շատերը հանձն են առնում այդ պատմությունները թղթին փոխանցելու բարդ գործը:

«Գրական լրջագույն գործունեությամբ զբաղվում եմ 2015 թ.-ից, երբ հիմնեցի «Երիտասարդ գրողների գրական ակումբ» առցանց հարթակը։ Առաջին 2 ժողովածուներս բանաստեղծություններ են, որոնք համահավաք գործեր են և ընդգրկում են ոչ միայն իմ, այլ նաև վերոնշյալ խմբի հեղինակների ստեղծագործությունները։ Երրորդ և չորրորդ գրքերս լույս տեսան համավարակի շրջանում, և քանի որ չկար գործող տպարան, գրքերը հասանելի դարձան էլեկտրոնային տարբերակով։ «Նա»-ն և «Հավատի ուժը» նվիրված են Քառօրյա պատերազմին, իրապատում վիպակներ են։ Նշված ժողովածուների տրամաբանական շարունակությունը դարձավ 44-օրյա պատերազմի անմահ հերոսներին նվիրված «Մարդը և մարտը» գիրքը, որը կդառնա եռագրություն»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Սոնան:

Հետաքրքրվում եմ՝ արձա՞կ, թե՞ չափածո ժանրում է իրեն ավելի թեթև և ազատ զգում: «Երկուսն էլ հավասարապես հարազատ են և սրտամոտ։ Արձակի ստեղծումն ավելի երկար ընթացք է պահանջում, իսկ չափածոն՝ փոքր-ինչ կամակոր է. հույզերդ պետք է համով ու հանգավոր ձևակերպես»,-նշում է զրուցակիցս:

Ի դեպ, Սոնան հայոց լեզվի, հայ և համաշխարհային գրականության դասախոս է, դասավանդում է Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի և արվեստի պետական քոլեջում, զուգահեռ զբաղվում է գրքերի սրբագրման ու խմբագրման աշխատանքներով, պատրաստվում է հրատարակել նաև մասնագիտական դասագրքեր։ Սահուն քայլերով հասնում ենք զրույցի բուն նյութին: «Մարդը և մարտը» գիրքը իրապատումների ժողովածու է՝ 44-օրյա պատերազմում անմահացած 25 հերոսների մասին: Հարցիս՝ բարդ չէ՞ր պատերազմին անդրադառնալը, հեղինակն այս կերպ է արձագանքում. «Բարդ է պատերազմի մեջ ապրելը, բարդ է նայել ընդհատված կյանքերին ու քարացած սրտով հույզերը վերածել բառերի։ «Մարդը և մարտը» գրել եմ 2 ամսում, բայց արդեն 2 տարի է՝ ծավալուն աշխատանքից ու ծանրացած ապրումներից հետ չեմ գալիս»։

Հոդվածն ամբողջությամբ` թերթի այսօրվա համարում: