«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Պատերազմն ուզում ես մոռանալ ու չհիշել, բայց տղաներին ապրեցնելու տարբերակներից մեկը նրանց մասին պատմող գրքերն ու ֆիլմերն են, հոդվածներն ու տեսաշարերը: Դրանք մի փոքրիկ սփոփանք են դառնում ընտանիքների համար, իսկ երիտասարդներին հիշեցնում, որ իրենց տարեկիցները կյանքի գնով պահեցին հայրենիքը: Լիլիթի հետ ծանոթացա, երբ 44-օրյա պատերազմի մասնակից Էդգար Աղաբաբյանի մասին նյութ էի պատրաստում:

Զրուցում էի նրա մայրիկի` տիկին Շուշանիկի հետ, երկար պատմեց որդու մասին, հետո էլ հավելեց` «Էդգարիս մասին գիրք կա գրված` «Մոր զրույցը», հեղինակը Լիլիթն է»: Լիլիթը պրոդյուսեր է, գրող, ներկայումս սովորում է Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի «Արվեստի կառավարում» բաժնում: Ասում է` նախքան այս գրքի հրատարակումը ևս ստեղծագործել է, հիմնականում գրել բանաստեղծություններ և փոքրիկ պատմվածքներ: Այդ կերպ արտահայտել է ներսում կուտակվածը, բայց տվյալ ժամանակաշրջանում հրապարակել չի ցանկացել:

 «Մտածել եմ` գիրք կգրեմ, բայց համոզված եմ եղել, որ դրա համար պետք է ավելի հասուն լինել, ինտելեկտուալ: Դա շատ պատասխանատու քայլ եմ համարում: «Մոր զրույցը» գրել եմ տիկին Շու շանիկի խնդրանքով: Սկզբում կասկածում էի, որ կստացվի: Բայց, հավանաբար, ինչ-որ գերբնական ուժ կար, որ դրդեց ինձ գրել»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Լիլիթը:

Բնական է, որ կրկնակի պատասխանատու է գրել զինվորի մասին: «Հասկանում ես` գործ ունես իրական հերոսի հետ, գիտակցում ողջ պատասխանատվությունը: Երբ որոշեցի, թե ինչպիսին պիտի լինի ֆորմատը, ամեն ինչ ավելի բարդացավ: Պետք է փորձեի ամբողջությամբ զգալ մոր ապրումները, ամեն ինչ իմ միջով անցկացնել: Գրքում մայրը ոչ միայն մենախոսում է իր որդու, այլ նաև ընթերցողի ու ինքն իր հետ: Ապրումները, մոր սերը, մոր իրական կերպարը տեսնում ենք այս գրքում: Այստեղ ծանոթանում ենք ոչ թե հերոս Էդգարի, այլ նաև իր հերոս մայրիկի հետ: Պետք է շատ կարևորենք մեր ծնողներին, ուշադիր լինենք նրանց հետ շփման ժամանակ, ամեն հնարավորն անենք իրենց համար»,-նշում է զրուցակիցս:

«Մոր զրույցը» գրվել է յոթ ամիս: Լիլիթի խոսքերով, եղել են անգամ բառեր, որոնց ընտրության հարցում երկար տատանվել է, դա նրանից է, որ հասկացել է թեմայի կարևորությունը, վերացական մոտեցում չի ունեցել ստեղծագործությանը: «Յուրաքանչյուր հեղինակ պետք է շատ խիստ մոտենա իր աշխատանքին` անկախ թեմայից, եթե ինչ-որ բան կեղծի, ընթերցողը միանգամից կզգա»,-հավելում է հեղինակը:

Ի դեպ, բավականին հետաքրքիր է Լիլիթի և տիկին Շուշանիկի ծանոթության պատմությունը: «Էդգարի մայրիկի հետ ծանոթացել եմ իմ մայրիկի խնդրանքով, ասում էր` Էդգարը կարծես իմ երկրորդ որդին լինի:

Համացանցում տեսել էր Էդգարի լուսանկարները և տիկին Շուշանիկի հարցազրույցները, ասաց, որ գտնեմ իր տվյալները և հնարավորինս աջակցեմ նրան ու կողքին լինեմ: Ծանոթացանք, մտերմացանք, մինչ օրս էլ մեր ջերմ շփումը շարունակվում է: Չեմ կարող նաև իմ մայրիկին շնորհակալ չլինել, նա միշտ իմ կողքին է»,-ասում է Լիլիթը:

Հոդվածն ամբողջությամբ` թերթի այսօրվա համարում: