Երբ եռօրյա սգի ժամանակ՝ անցած կիրակի այցելել էի Եռաբլուր, հետդարձին մտա Աղավնո՝ տեղում հասկանալու համար, թե գյուղի բնակիչներն ինչ պայմաններում են ապրում ու ինչով կարող եմ ես օգտակար լինել:

 

Համայնքի ղեկավար Անդրանիկ Չավուշյանի հետ զրուցելուց հետո մի քիչ զրուցեցի նաև նրա կենսուրախ բալիկների հետ՝ իրենց խաղալիքների ու Ձմեռ պապիկից ակնկալիքների մասին:

 

Այդ հանդիպումից հետո հերթական անգամ համոզվեցի, որ սուգն ու զոհաբերությունները պետք է ծառայեն կյանքին, իսկ կյանքի գլխավոր խորհրդանիշները մեր անբիծ մանուկներն են,

 

• որոնց համար կյանքը ոչ այնքան սուգն ու արտասուքներն են, այլ՝ խաղն ու ժպիտները,

 

• որոնք, այո, պետք է գիտակցեն ու արժեվորեն իրենց կորուստները, սակայն կարիք ունեն կյանքի շարունակականության ապահովման դրական լիցքերով,

 

• որոնց հարազատներն ու հայրենակիցները զոհվել են, որպեսզի պարգևեն խաղաղություն ու ժպիտներ առաջնահերթորեն հենց իրենց,

 

• որոնք պետք է զարգանան գլխավորապես դրական լիցքերով, որպեսզի կարողանան ավելի լավ ապագա կերտել, երբ ժամանակը հասնի իրենց:

 

Այսինքն, սիրելինե՛րս, իմ խնդրանքն է, որ ոչ ոքի մտքով չանցնի երեխաներին զրկել ժպիտներից առհասարակ ու հատկապես ամանորյա տոների ժամանակ, մեր զոհված հերոսները հաստատ դա չէին երազում: Իսկ երեխաները շատ հաճախ ուրախանում են մեծերիս համար փոքր թվացող առիթներից, ոչ թե «ավանդական» ճոխություններից ու ցնծություններից: