«Հրապարակ» թերթը գրում է.

Դրվագներ ՀՀԿ պատմությունից

Ուստի, սկզբնական շրջանի զիջումները պետք է վերագրել ոչ այնքան նրա թուլությանը, որքան՝ շրջահայացությանը, մանավանդ, որ իր առաքելություններից մեկը նա անկեղծորեն համարում էր Հոկտեմբերի 27-ից հետո ստեղծված անառողջ կասկածանքների ու լարվածության մթնոլորտի  թուլացումը, որը նա կատարեց իր համոզմունքներին համահունչ։
Մարգարյանին ճանաչողները, իհարկե, գիտեն, որ արտաքնապես որքան էլ մեղմ ու հանդուրժող, կարեւորագույն հարցերում  սկզբունքային էր ու անզիջող։ Նա բոլորովին այլ կերպ էր պատկերացնում երկրի հաջորդ նախագահի հետ իր հարաբերությունները: Գտնում էր, որ թեկնածուն, եթե  ուզում է ստանալ կուսակցության աջակցությունը, պետք է լինի ՀՀԿ անդամ։ Դա վերաբերում էր պաշտպանության նախարար  Սերժ Սարգսյանին, ով, ընդունելով այդ պայմանը, դարձավ ՀՀԿ խորհրդի նախագահ՝ կուսակցական առումով մնալով Անդրանիկ Մարգարյանի ենթական։

Վարչապետական տարիներն ուժեղացրին քաղաքական գործիչ Անդրանիկ Մարգարյանի դիրքերը։ Քաղաքական դաշտում նրա նկատմամբ ավելի մեծ համակրանք ձեւավորվեց, քան մյուս պաշտոնատար անձանց։ Նրան վստահում էին գրեթե բոլոր ուժերը։ Նրա մարդկային այնպիսի որակները, ինչպիսիք էին բարությունը, ընկերներին ու քաղաքացիներին ավելի հասանելի ու մատչելի լինելը, նկատելի էին բոլորին: Եթե դրան էլ գումարենք հանրային այն ընկալումը, որ երկրում առկա բացասական երեւույթների   պատասխանատուների շարքում նա, մեղմ ասած, առաջինը չէր, ապա պարզ կդառնա, թե ինչու էին շատերը քոչարյանական «ոչ պետական» ժամանակներում հենց Մարգարյանի մեջ տեսնում որեւէ հայրենանվեր գործ անելու պատրաստակամ անհատի: Ճիշտ է, Անդրանիկ Մարգարյանն ամեն ինչ չէ, որ կարող էր անել, բայց անկասկած է, որ մարդիկ նրա հետ հույս էին կապում: Նա ժամանակի  իշխանության ամենաբաց  դուռն էր ու  յուրօրինակ խիղճը: 

Դա 2006 թիվն էր։ Երկու տարի էր մնացել նախագահական ընտրություններին, եւ կասկածից վեր էր, որ գալիք ընտրություններում նրա կարծիքն ու դերակատարությունը լինելու էին վճռորոշ։ Սակայն Անդրանիկի հանկարծամահությունը  մարեց այն հույսը, որով ենթադրվում էր, որ կուսակցության մեջ կիրականացվեն բարեփոխումներ, կվերականգնվեն երբեմնի առողջ սկզբունքները։ «Ով-ումի» հարցը լուծվում էր ինքնաբերաբար. կուսակցությունը ժառանգություն էր մնում Սերժ Սարգսյանին, ով դրանով դառնում էր  ավելի անկախ՝ ձեռք բերելով սեփական քաղաքական հենարան։ Երկու անձերից մեկը, ում հետ Սերժ Սարգսյանը ստիպված պիտի հաշվի նստեր, այլեւս չկար։ Նրա հեռացումով, ըստ էության, եւս մի հեղաշրջում տեղի ունեցավ կուսակցության մեջ: Եթե Քոչարյանը ՀՀԿ-ի ներուժից փորձում էր օգտվել հեռահար, բայց ոչ պակաս արդյունավետ «ինձ՝ արմատը հողումը, քեզ՝ տերեւն ու ցողունը» սկզբունքով, իրեն վերցնելով շաղգամը, իսկ կուսակցությանը թողնելով հասարակական պարսավանքն ու թուքումուրը, ապա  Սերժ Սարգսյանը ձեւականությունների կարիք չուներ: Որովհետեւ նա շատ լավ էր հասկացել՝ ով այդ պահին տիրում է ՀՀԿ-ին, նա տիրում  է իշխանությանը:

Շարունակությունը՝ սկզբնաղբյուր կայքում: