Սերժ Սարգսյանը վերջին շրջանում բավականին հաճախ է սկսել «երևալ» հանրությանը, օգտագործելով դրա համար տարբեր առիթներ: 1in.am-ը գրում է՝ դա զուտ առիթների հաճախակիությամբ պայմանավորված դրսևորո՞ւմ է, թե՞ հատուկ մարտավարություն, որ պայմանավորված է իրավիճակով ու ժամանակով: Համենայնդեպս, ավելի շուտ երկրորդ տարբերակի օգտին է խոսում այն, որ Սարգսյանը նաև հայտարարել է «ժամանակը գալու դեպքում խոսելու» մասին: Այսինքն՝ նա առնվազն որոշակի քայլ է արել իր խոսքի հանդեպ հանրային սպասում ձևավորելու ուղղությամբ, ինչն էլ հիմք է եզրակացնելու, որ մեծ հավանականությամբ նա ինչ-որ բանի է նախապատրաստում հանրությանը: Իհարկե, այստեղ այդ հանգամանքն էլ հնարավոր է գործածել վերապահումով: Խոսքը հանրության մասին է: Այսինքն՝ վերապահումով է հնարավոր ասել, թե հանրությանն է նախապատրաստում ինչ-որ քայլի: Ավելի մեծ է հավանականությանը, որ նա ինչ-որ բանի է նախապատրաստում նախկին իշխող համակարգին:
Մի փոքր առանձնահատուկ նրբերանգ է այն, որ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը կալանքի տակ է, և համակարգը կարող է զուտ պրագմատիկ իրողություններից ելնելով, այսպես ասած՝ առաջնորդող դիտարկել Սերժ Սարգսյանին, դրանում տեսնելով նաև Քոչարյանի ազատ արձակման հեռանկար: Սակայն չկան այդպիսի սպասման ռացիոնալ նախադրյալներ: Ավելին, Սերժ Սարգսյանը նույնիսկ կարող է օգտվել իրավիճակից, որ երկրորդ նախագահը կալանքի տակ է: Ըստ այդմ պետք չէ բացառել նույնիսկ, որ նա հենց այդ նկատառումով էլ ձգում էր լռությունը, իսկ այժմ արդեն հասունացնում է խոսելու ժամանակը: Մինչ այժմ խոսում էր միայն Քոչարյանը՝ և այն էլ Սերժ Սարգսյանի հասցեին բավականին նկատելի մեղադրանքներով և կսմիթներով: Արդյո՞ք Սարգսյանը համարում է, որ եկել է «պարտքը» վերադարձնելու ժամանակը, կամ այդ ժամանակը գալիս է: Համենայնդեպս, որևէ տրամաբանության կարող է չդիմանալ այն, որ Սերժ Սարգսյանի մտքով կարող է անցնել որևէ միավոր հավաքել Նիկոլ Փաշինյանի գործունեության մեկ տարին քննադատության ենթարկելու համար: Արդյո՞ք Սարգսյանն այն աստիճան կարող է սխալ գնահատել իրավիճակն ու հանրային տրամադրությունը, որ խոսի այդպիսի իրական նպատակով:
Հետևաբար, եթե Սերժ Սարգսյանը չի կորցրել իրավիճակի գնահատման համարժեքությունը և քաղաքական հոտառությունն ու իրեն բնորոշ շախմատային հաշվարկի կարողությունը, ապա նրա հնարավոր խոսքը կունենա բոլորովին այլ նպատակ, քան նոր իշխանության քննադատությամբ հին իշխանության համար միավոր հավաքելը: Հակառակը նպատակ լինել կարող է, այսինքն՝ նոր իշխանության քննադատությամբ այդ իշխանության միավորներն ավելացնելը:
Առաջին հայացքից, Սերժ Սարգսյանի ինչի՞ն է դա պետք: Մյուս կողմից, իսկ նրա ինչին է պետք Ռոբերտ Քոչարյանի միավորների ավելացումը: Իհարկե, Սարգսյանի լռության խախտումը անկասկած պայմանավորված է լինելու շատ ավելի առարկայական գործոններով ու հանգամանքներով, քան այս կամ այն զամբյուղում միավորների քանակը: Դա լինելու է արդյունք կամ հետևանք, իհարկե ոչ Սերժ Սարգսյանի համար: Նա ներկայումս երևի թե միակ սուբյեկտն է Հայաստանի ներքին կյանքում, որ մի կողմից ունի դերակատարման մեծ ներուժ, մյուս կողմից՝ հավասարապես չունի արդյունքի ակնկալիք կամ հետևանքի ռիսկ: