Ստյոպա Սաֆարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. «Բոլոր ընկերներս տեղյակ են, կարդացել են Արցախի թեման բացարձակ ցածր հարթության վրա քննարկելու անցանկալիության մասին իմ դիրքորոշումը, որ հայտել եմ տարբեր հարցազրույցներում, ստատուսներում:

Կարդալով ԱԱԾ բացատրությունը` Շահնազարյանին ԱԱԾ հրավիրելու մասին, չես կարող չտեսնել, որ դա անհեռանկար գործ ու գործելակերպ է… Եթե անգամ վարչապետը խոսում է Արցախը վտանգող հայտարարությունների համար տվյալ հայտարարության հեղինակներով ԱԱԾ զբաղվելու մասին, գոնե ԱԱԾ-ն պետք է իր բարձունքին գտնվի ու գործի պրոֆեսիոնալ:

Օրինակ, Դավիթ Շահնազարյանը կարող է հայտարարել, որ ինքը ոչ թե ապացույցներ ունի, որ նոր իշխանությունը դավադիր համաձայնություն է տվել Արցախը հանձնելու մասին, այլ իր գնահատողական դատողություններն են, ինչի իրավունքը ունի ցանկացած քաղաքական գործիչ:

Ի վերջո, անցած տարիներին Արցախը հանձնելու մեջ իշխանություններին շատ ավելի բաց մեղադրել են շատ քաղաքական գործիչներ. Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, երբ շատ տարիներ առաջ Իջևանում հայտարարեց՝ «Ղարաբաղը տված պրծած է», ՀՀ բազում քաղաքացիներ ու քաղաքական գործիչներ Սերժ Սարգսյանին են մեղադել, այդ թվում՝ «Սասնա ծռերը» և այլն, և այլն:

Այս գործելաոճի դեպքում միջազգային ու անկախ գնահատականներում նոր իշխանությունները շահեկանորեն չեն առանձնացնելու նախկին իշխանություններից, որոնք այդ հայտարարություններին այսպես չեն արձագանքել:

Ցավով եմ ասում: Եվ դա ՀՀԿ հետապնդած նպատակներից է՝ ապացուցել, որ բոլոր բնագավառներում նոր իշխանությունն ավելի վատն է, քան իրենք: Ինչո՞ւ եք օգնում, որ ՀՀԿ-ն հասնի այս նպատակին:

Միջազգային դիտորդների զեկույցներում, կասկած չունենաք, որ նախընտրական այս անառողջ մթնոլորտը, որը հանուն արդարության սադրում են ՀՀԿ-ականները, արտացոլվելու է: Ուզում եք մի հատ էլ գրե՞ն, որ իշխանությունը քաղաքական հետապնդման է ենթարկում իր հակառոկորդների, փաստացի խոչընդոտներ ստեղխծում նրանց ընտրարշավի համար իրենց հայտնած կարծիքի համար: Մրցակցի քաղաքական հռետորաբանությանը պատասխանում են քաղաքական մեթոդներով:

Այն խնդիրը, որ հարուցեց ՀՀԿ-ն ընտրարաշավում, անլուծելի չէ ու սա միակ եղանակը չէ: Սա արդեն անփորձություն չէ, սա ուղղակ ոչ պրոֆեսիոնալիզմ է, ու տարիներ էլ անցնեն, անփորձությունը պրոֆեսիոնալիզմի չի վերածվելու, կամ ձեռքբերված փորձառությունը նույնական չի լինելու պրոֆեսիոնալիզմի հետ: Դա արդեն դառնում է պրոֆեսիոնալ անփորձություն…

Չեմ հասկանում, թե ինչով են մտածում….

Հ.Գ. Ասվածն ամենևին Դավիթ Շահնազարյանի տեսակետների արդարացում չէ. ես այն առաջ էլ եմ հիմնազուրկ համարել, այժմ էլ»: