Արշակ Զաքարյանը գրում է․

«Արցախում առողջ երկխոսությունը համարում եմ ստեղծված իրավիճակում միակ լուծումը, ցանկացած անկայունություն և դրա հրահրումը համարում եմ արկածախնդրություն, որի համար պատասխան կտանք ողջ ազգով: Արցախում ցանկացած ցնցում ուղղված է ոչ միայն Արցախի այլ ուղիղ հարված է նաև ՀՀ նորաստեղծ իշխանությանը: Դա կոպիտ ասած առանց այն էլ ստեղծված իրավիճակում «երկրորդ ֆրոնտի բացում » է: Բարեփոխումները որ հանձն է առել ներկա ՀՀ իշխանությունը չի կարող չփոխանցվել Արցախ, բայց նույն Նիկոլ Փաշինյանը շատ ճիշտ էր գնահատել իրավիճակը Արցախը զերծ պահելով ցանկացած ցնցումից և իզուր չէր նրա առաջին պաշտոնական այցը Արցախ: Արցախը չունի օդային կամ ցամաքային կապ աշխարհի հետ, միակ սնուցո¬ երակը դա Մայր Հայաստանն է, Արցախում առկա խնդիրները ուղիղ կապված են եղել մեր խնդիրների հետ: Այստեղ ՀՀ-ում բազում անհետաձգելի խնդիրներ ունենք, և համոզված եմ միասնականության արդյունքում մենք կլուծենք բոլոր հարցերը ու Արցախը «սնուցող երակով» առողջ ու կենսական արյունով Արցախի խնդիրները նույնպես կլուծվեն: Նիկոլ Փաշինյանի քաղաքական համախոհը չլինելով ես հասկանում եմ, որ նրա բռնած գործի տապալումը կլինի ողջ Հայոց աշխարհի տապալումը:

Այն հիասթափությունը որ կապրի հայ ազգը կլինի հետագա կյանքի հետ անհամատեղելի: Այս ամենը հասկանալով եթե որևէ լուրջ մարդ կարող է գործել բարեփոխումների դեմ միայն իր «նախանձը» բավարարելու, կամ սկզբունքները ապացուցելու համար, եթե կա մի հայ ով գիտակցաբար աշխատանք է տանում ուղղակի «Նիկոլենց» ձախողելու համար, ապա նա անհեռատես եսասեր ու եսամոլ է: Դա բոլորովին չի նշանակում, որ տեսած կամ նկատած սխալների մասին պետք է լռել, ինչը իմ կարծիքով նույնպես դավաճանության նման մի բան է: «Մի կաթիլ մեղրը» և Գարի Բարդինի «Լուցկիները» մուլտֆիլը երկու գլուխգործոցներ են, որ կարծես թե ստեղծվել են այսօրվա համար:

Պատմությունը դժբախտաբար շարունակում է կրկնվել իսկ մարդկությունը կրկին դժբախտաբար կարծես չի ցանկանում դրանից դասեր քաղել: Ժամանակին «ժողովուրդը» երկրից հեռացրեց Անդրանիկին, Նժդեհին, Դրոյին և շատ ու շատ նվիրյալ հայերի` հաստատ համոզված լինելով որ ճիշտ է վարվում: Բոլշևիկ հայերը սկսեցին դատարաններ քաշ տալ ու Գուլագներ աքսորել ու գնդակահարել հազարավոր մտավորական, քաղաքակիրթ հայերի, կրկին համոզված լինելով, որ «մաքրում» են երկիրը: Թացը չորի հետ կտրեցին ու վառեցին էնպիսի տոհմեր իրենց արմատներով, որոնց վերականգման համար դարեր կպահանջվեն: Այսօր մենք սկսում ենք կրկնել նույն այդ մեխանիզմը և եթե կարծում եք որ դա է մեր «փրկությունը» խնդրեմ, գերանդին էլ է ձեր ձեռքը դիվան բաշին էլ ձեր կողմը!!!