«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Իրազեկ քաղաքացիների միավորում» ՀԿ նախագահ Դանիել Իոաննիսյանի կարծիքով «Ազդարարի մասին» օրենքի վերաբերյալ ԱԺ ամբիոնից հնչեցված «պիտակավորման» հետ շատերն են համաձայն, քանի որ նման մոտեցումը մեր հասարակության մենթալիտետում նստած է և այն համատարած բնույթ է կրում:

Նրա կարծիքով դեռ հարց է, թե օրինակ մարդկանց քանի տոկոսը կահազանգի ոստիկանությանը, եթե երթուղայինի վարորդը երթևեկության կանոնները խախտի կամ տաքսու մեջ ամրագոտի չլինի:

«Դրանց պատճառով ուղևորների անվտանգ երթևեկելու իրավունքն է խախտվում: Ու թեև սրանք մանր օրինակներ են, բայց իմ կարծիքով օրենքը պաշտպանելը սկսվում է մանր բաներից: Այսինքն, ընդհանուր առմամբ հասարակությունը սա հավասարեցնում է «գործ տալու» հետ, բայց նախ պետք է հասկանալ, ինչու է ազդարարությունը «գործ տալ» համարվում: Դա Սովետական Միության տարիներից մնացած արդարադատության բացակայության հետևանք է, երբ այն ժամանակ որևէ մեկը ասում էր, որ իր հարևանը հակասովետական դեմքի արտահայտություն ունի, դրա համար հարևանին ուղարկում էին Սիբիր, իսկ նման մարդկանց չէին սիրում և «գործ տվող» էին անվանում»,– ասաց Դ. Իոաննիսյանը:

Նրա կարծիքով դրան նպաստում է նաև կովկասյան երկրների «մտքում նստած» մոտեցումը, թե կրիմինալը հարգված և ավելի արդար դաս է, քանի որ հանրային ցանկությունները պաշտպանողի դեր ունի: Մինչդեռ կրիմինալի փոխարեն պետությունը պետք է հանրային ցանկությունները պաշտպանողի դերում հանդես գար և այնպես վարվեր, որ հանրությունն իրենցից գոհ լիներ:

«Հայաստանում մինչև հիմա կան մարդիկ, ովքեր խնդիրների դեպքում դիմում են ոչ թե իրավապահ մարմիններին, այլ՝ կրիմինալին: Դա հենց այդ նույն վերաբերմունքի դրսևորումն է, երբ ասում են, որ ազդարարի մասին օրենքը «գործ տվողների» մասին օրենք է: Նույն իրավիճակն է նաև Վրաստանում և Ադրբեջանում, բայց կոռուպցիայի դեմ պայքարը շատ այլ ձևեր ունի, որը չպետք է մոռանալ: Եվ ամենևին էլ պարտադիր չէ, որ կոռուպցիայի մասնակիցներից մեկը ահազանգի իրավապահներին: Եվ անգամ այն երկրներում, որտեղ «գործ տալու» ընկալումները չկան, բոլորը գիտեն, որ կոռուպցիոն շղթայի մասնակիցները փոխշահավետ գործարքի մեջ են և սովորաբար չեն ահազանգում դրա մասին»,– ասաց կազմակերպության ղեկավարը:

Նրա դիտարկմամբ կոռուպցիան բացահայտվում է կոռուպցիոն սխեմայի մեջ չներգրավված մարդկանց՝ իրավապահների, քաղհասարակության ներկայացուցիչների կողմից, բայց այն շատ ավելի լավ է բացահայտվում, երբ ուսումնասիրության են ենթարկում պաշտոնյաների ունեցվածքը:

«Ամենալավ բացահայտման ձևը դա է: Այս դեպքում արդեն «հայի չուզողություն» բանաձևը չի աշխատի, քանի որ հասարակությունը չի ցանկանում որ այս կամ այն պաշտոնյան պետությանը թալանելով ապօրինի հարստանա»,– ասաց Դ. Իոաննիսյանը:

Նրա կարծիքով «Ազդարարի մասին» օրենքը Հայաստանում արդյունավետ գործելու երաշխիքներ մեղմ ասած չի ունենա, քանի որ մեզ մոտ չկա անկախ իրավապահ մարմին: Այդ պատճառով դժվար թե որևէ հակակոռուպցիոն բացահայտում իրականացվի այս կամ այն բարձրաստիճան պաշտոնյաների մակարդակով: Այն անշուշտ կարող է թաղային տեսուչի մասով գործել, բայց դա չի մեր պետության դժբախտությունների պատճառը:

«Նույնը վերաբերում է հայտարարագրերի ինստիտուտին, կոռուպցիայի դեմ պայքարի հանձնաժողովի ինստիտուտին: Եվ պաշտոնյաներն էլ կշարունակեն իրենց ունեցվածքը գրանցել հարևանի կամ բարեկամի անունով և կասեն, թե դա իրենցը չէ, իրենք ապրում են իրենց հալալ քրտինքով վաստակած 400 հազար դրամով, իսկ այն «Ռոլս Ռոյսը», որը վարում է, ընկերոջ մեքենան է, պարզապես ամբողջ տարին ինքն է դրանից օգտվում: Սա թեև ծիծաղելի է, բայց փաստ է, որ նման «բացատրության» դեպքում բոլոր պաշտոնյաները օրենքի առջև մաքուր կլինեն»,– ասաց «Իրազեկ քաղաքացիների միավորում» ՀԿ նախագահը:

Նրա դիտարկմամբ այսօր կեղտոտ փողերով ձեռք բերված այդ գույքն «օրինական» է համարվում, բայց եթե «Ապօրինի հարստացման քրեականացման մասին» օրենքը ավելի վաղ ընդունվեր, ապա հնարավոր կլիներ ցանկացած պաշտոնյայի դատի տալ ու ապացուցել, որ իր աշխատավարձով նման ահռելի հարստություն նա չէր կարողանա կուտակել: Նա չի բացառում, որ գուցե ստորին օղակի չինովնիկներ կանգնեն դատարանի առջև, բայց միջին և բարձր մակարդակի չինովնիկները, դատավորները, պատգամավորները կշրջանցեն օրենքը:

Մեջբերելով Ուկրաինայի օրինակը, նա հավելեց նաև, որ ներկայում այնտեղ այլ կերպ են պայքարում կոռուպցիայի դեմ: Եվ նույնիսկ այն գույքը, որը գրանցված է մեկ այլ անձի անունով, բայց տվյալ պաշտոնյան է օգտագործում, պետք է հայտարարագրվի, որից հետո սկսում են ուսումնասիրել այն անձի հնարավորություններն ու ունեցվածքը, ում անունով գրանցված է տվյալ գույքը: Եվ այդ դեպքում արդեն այդ անձը պետք է փորձի բացատրել, թե ինչ հիմնավորմամբ կամ որտեղից է նա այդ գույքը կամ հարստությունը ձեռք բերել:

Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում