Հայոց լեզվից, պետք է առմիշտ դուրս նետել վհատեցնող, հուսահատական, ազգի վարկը ստորացնող, խորամանկություն (աչքակապություն) սերմանող խոսքերը, առածները, խրատները և խորհուրդները. 
«Հայը թակե Վարդանին, թուրքը թակե Վարդանին», «որտեղ հայ, այնտեղ վայ» , «Էլի հայություն արիր» (այսինքն դարձյալ ամենավատթար գործ արեցիր), «հաստն ու բարակ մեկ գին է, վայ է բարակ մանողին», «հայերը անմիաբան են», «որտեղ հաց, այնտեղ կաց»: 
Հայը քնից զարթնելիս, կամ քուն մտնելիս, միայն այս աղոթքը պիտի կրկնի. «Ով բարեգութ Աստված, օգնիր ինձ Հայաստանը ազատելու»: Դրանից ավել ոչ մի ուրիշ աղոթք հարկավոր չէ հային: Հ. Գ. իհարկե ձեռքերը ծալած, հորանջելով չսպասել հրաշքների։